Ja, wat is er nu toch aan het handje... Die giga lange radiostilte hier op het blog... Op Facebook liet ik af en toe nog wat horen, maar voor de rest lukte het me gewoonweg niet. Deze keer ben ik niet ziek, ook niets aan de hand met de kinderen, maar een scheiding... Remco en ik gaan scheiden, niet omdat we leefden als kat en hond, totáál niet. Geen ruzie of gedoe, maar gewoon het was op. De liefde was over en we waren geen van beiden gelukkig in ons huwelijk, zonder dat we dat eigenlijk in de gaten hadden.
Ik wist dat er iets niet goed zat, maar stak mijn kop een aardig tijdje in het zand, maar medio augustus/september 2013 merkte ik dat er ècht iets niet klopte... en ging eens eerlijk bij mezelf te rade hoe het nu toch zat met mezelf en Remco. Begin 2014 wist ik meer, en begin april 2014 wist ik het zeker... Ons huwelijk is op en ik wilde scheiden, maar dat roep je ook niet effe...
Ja, scheiden en dat gaat niet in een paar weken of een paar maanden, maar daar zijn héél wat maanden mee gemoeid en niet omdat er een vechtscheiding aan de hand was, nee totáál niet... maar gewoon door de bureaucratie, trage mensen en instanties die je gewoon ergens op een stapel neerploffen en bank-toestanden, want álles moet netjes geregeld worden. De hele paperassenmolen gaat traag in gang gezet worden... en dat kost tijd, veel geduld en vooral als je gewoon nog onder één dak woont veel energie... vandaar die stilte.
Het convenant was eigenlijk in een scheet en een knikker op papier gezet, en was begin september al rond zonder dat de mediator daar ook maar iets voor heeft hoeven doen. Wij hebben van te voren een hele stapel paperassen moeten verzamelen, ingescand en gemaild naar de mediator. De mediator kwam daarna bij ons thuis en heeft gewoon een standaard convenant-formulier met vragen en onderwerpen op ons afgeschoten. We overlegde ter plekke en gaven antwoord.
De inboedel hebben we in 10 minuten verdeeld. Over bij wie de kinderen gingen wonen, daar hebben we de kinderen hun mening gevraagd en hebben we gekeken naar de leeftijd van de kinderen en wie er flexibel is qua werk e.d. in verband met de jongste Bridget. Wie er in het huis bleef wonen, dat was ook héél simpel, diegene die het kan betalen en er wil blijven wonen. Veel dingen waren heel niet zo moeilijk als je het rationeel bekijkt. Emotioneel was het weer een ander verhaal, maar met wat tijd, geduld en een portie begrip kom je een heel eind.
Voor bijna iedereen was het een verrassing dat we gaan scheiden en dat snap ik wel, want gedoe was er niet. Niet voor de buitenkant en ook eigenlijk niet zo veel binnenkant, dus dat we veel hoorde "Maar ik dacht dat jullie zo'n goed huwelijk hadden..."... Ja, ik geloof ook dat we dat zelf eigenlijk ook wel dachten, maar blijkbaar zijn we beiden in de loop van de tijd op twee verschillende sporen geraakt en hebben we dat niet eens zo in de gaten gehad, dus liep eigenlijk alles zoals altijd gewoon door... maar we weten nu dat als we dieper hadden gekeken op dat moment, dat er eigenlijk iets niet goed zat... maar ja... dan moet je wel willen kijken...
Inmiddels zijn we een héle tijd verder en heeft Remco een lieve vriendin en heb ik een lieve vriend... We hadden nooit gedacht dat dat zo snel zou gebeuren, maar zijn beiden heel blij met onze nieuwe partner, ook al zijn we nog niet eens officieel uit elkaar en woonden we zelfs nog onder één dak. Inmiddels heb ik een ander huis in een dorpje naast Gouda en ben ik dat, samen met Dennis (mijn vriend), mijn Pipa en zus Monique sinds eind november aan het opknappen, want veel was door de woningbouwvereniging vernieuwd en vervangen. Het gehele huis was nog origineel uit 1969, inclusief een dot asbest in de vloer beneden en rookkanaal, maar de kleuren behang en verf uit de jaren 80... donkerbruin... oranje... beige... IEKS!!!
Remco en ik zijn gescheiden, of eigenlijk zijn aan het scheiden, maar we blijven ouders van onze drie kinderen. Dus die staan voor ons nummer één en daarvoor zullen we nog steeds één front moeten vormen en dat willen we ook. We willen niet dat zij meer last dan nodig is hebben van de scheiding. We gaan dus op de fiets gezamenlijk naar ouderavonden, zitten dan ook naast elkaar in de schoolbankjes, wandelen in de pauzes een rondje rond de school, omdat we de speeches en "workshops" al 4 keer eerder hebben gehoord (2 x bij onze oudste zoon en 2 x bij oudste dochter), maar zo kan onze jongste dochter wel de avond en de klassen volgen, zodat zij zich kan oriënteren op de nieuwe school.
We hebben een gezins-Hangout waarop de dingen worden verteld die iedereen aangaan. We hebben een rooster voor de weekends en vakanties. Ook hoe het zit met de verjaardagen van de kinderen. Héél simpel, waar ons kind is, daar wordt de verjaardag gevierd.
Zo ook afgelopen vrijdag. De jongste was jarig en ze was bij mij en daarvoor is iedereen zoals altijd voor uitgenodigd om na schooltijd langs te komen en een hapje mee te eten en lekkers te snoepen. Remco heeft iedereen opgebeld, want ik had alle telefoonnummers van iedereen nog niet en iedereen is gekomen. Ook Remco met zijn vriendin Saskia en haar kinderen en Dennis waren daar gezellig bij... en ik vind het toch wel mooi dat dat kan... Één fijne verjaardag voor dochterlief met iedereen aanwezig die van haar houdt en van wie zij houdt... Super toch!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten