Pagina's

woensdag 17 februari 2016

Sporten versus ziek zijn...


Sporten is voor mij niet even iets wat ik gewoon effe doe... De drempel is in de loop van de jaren nogal hoogdrempelig geworden... Omdat ik na bijvoorbeeld een stukje het fietsen het al bekopen kon met dat ik de volgende dag niet goed kon lopen. Maar niet sporten betekent ook dat mijn spierkracht en conditie achteruit gaat, en dus bijvoorbeeld mijn longinhoud klein is. Wat dus weer nadelig is als ik weer eens een longontsteking oploop. Dan is het gewoon doodeng, zo weinig lucht ik kan happen. Vanaf mijn 29e heb ik diverse pogingen gedaan, uiteindelijk heb ik de sportscholen links laten liggen. Die willen altijd te hard en de begeleiding als je "anders" bent, en je er aan de buitenkant niets van ziet, is gewoonweg belabberd.

Dus probeerde ik het zelf door gewoon wat te gaan fietsen, joggen en lopen. Uiteindelijk vielen fietsen en joggen af (whahaha, wat een ramp was dat) en werd het 's avonds gewoon een stukje lopen... Eerst in slakkentempo, samen met ex-manlief, die met me meeliep. Hebben we járen gedaan. Ik merkte dat ik steeds beter door kon lopen. En zonder problemen ook kon kletsen tijdens het lopen (luchtinhoud genoeg daarvoor) en elke dag een aardig rondje kon lopen. Ik stond nog wel geregeld op met stijve pijnlijke benen, maar gemerkt dat door te blijven bewegen het beste werkt om de pijn te verdrijven. Behalve trappen want dat blijft te zwaar.

Fietsen was lastig. Niet qua beweging, het was gewoon te zwaar. Als we met z'n allen naar de stad gingen fietsen, gewoon omdat het lekker weer was, en de kinderen toch ook moeten leren met het verkeer om te gaan, dan fietste ik altijd hélemaal achteraan en de terugweg... pfff een ramp. Ik kon het tempo gewoon niet bijbenen, dus was ik continue aan het strugglen om bij de rest te blijven. Ik hing soms wel een meter of twintig achteraan... dat was ècht niet grappig meer. En niet omdat ik geen lucht had, maar mijn lijf kón het gewoon niet. Door mijn stofwisselingsziekte ben ik altijd hondsmoe, chronisch moe noemen ze dat... Hmmm... lekker... mijn hoofd wil wel, maar mijn lijf zegt HO tandje lager of stóp en dan de dag daarna... Oooohhhh spijt!!! Want mijn benen deden zo'n pijn en dan de trap af... Ik kan dan gewoon de trap niet af, omdat ik geen kracht heb om mezelf tegen te houden per tree, dus ik moest mijn armen gebruiken om mezelf tegen te houden. De ene hand op de leuning en de andere hand op de traptree om beneden zien te komen. Dus fietsen... mja... De meiden naar de hockey brengen daar hield ik het dan maar bij. Dat was ca. 400 meter zonder dat ik de dag er op, op wat stijve pijnlijke benen na, in de volgende ochtend wel overleefde.

Maar ja...De afgelopen jaren is er wat fietsen betreft nogal wat veranderd. Tijdens mijn scheiding in 2014 kwam ik mijn Lief, weer tegen (na 29 jaar) en hij is een buitenmens... Houdt van wandelen, met de trein ergens heen en daar lopen, fotograferen... of een huurfiets pakken en dan door de stad (Antwerpen bijvoorbeeld) fietsen en allerlei moois zien en fotograferen. Maar ook met de fiets van Tilburg naar Oisterwijk waar zijn ouders wonen fietsen... Hij wilde met lekker weer het liefst lekker met de fiets naar zijn ouders om daar een bakkie te doen of hapje te eten. Hij vroeg of ik dat kon of durfde... Mja... eh... ik kan wel fietsen, mechanisch gezien, maar absolúút niet snel. Hoe ver ik het volhield wist ik ook niet, en de terugweg... oef... dat zou wel eens een probleem kunnen worden na zo'n afstand. Hij haalde zijn schouders op, als je de terugweg niet red dan gaan we gewoon met de bus terug. Die fietsen komen vanzelf wel weer deze kant op. Dus langzaamaan ging ik steeds meer bewegen ook als ik me niet wauws voelde of hondsmoe was. Dennis zei simpel we keren gewoon terug als het niet gaat... en anders even een terrasje... Tot nog toe is het één keer gebeurd dat we omgekeerd zijn, dat was met het fietsen vorig jaar zomer.

Na de kleine fietstochtjes gingen we fietsen van Tilburg naar Oisterwijk. Ik bepaalde het tempo en volgens hem was mijn tempo nog heel niet beroerd. Hij fietste rustig naast me en hij vroeg geregeld hoe het ging... en het ging best in mijn eigen tempo. Af en toe voelde ik een hand op mijn rug, dan duwde hij me lichtjes vooruit. En aangekomen bij zijn ouders voelde ik me prima. Tuurlijk ik had wel gemerkt dat ik had gefietst, maar ik was niet gefrustreerd achter aan bungelend aan het fietsen geweest. Ik fietste nu in mijn eigen tempo, dat scheelt denk ik ook wel. Het heet niet voor niets eigen tempo hè. Uiteindelijk de terugweg ook gedaan met de fiets. Ik was wel moe en soms héél moe, maar dat ik langzamer ging was niet erg. Dennis stoort zich er totaal niet aan. Met mooi weer stapten we dus gewoon op de fiets en zodra Dennis merkt dat ik moe wordt krijg ik een hand op mijn rug en gaat het even wat lichter en kom ik er uiteindelijk wel.

Er was dus geen stress qua fietsen. Dus we gingen fietstochtjes maken. Her en der kwamen we wel een brug een stijgend pad of weg tegen, maar als hij merkte dat ik het niet kon wegwerken dan duwde hij me ineens met een paar zwieperduwen de brug over. Vorig jaar in Antwerpen gingen we een keer naar de bioscoop aan de andere kant van Antwerpen dan wij zaten in een Bed & Breakfast. Hij heeft daar de gehele steile weg met een hand op mijn rug me meegenomen met het fietsen... Hij moet echt hele sterke bovenbenen hebben zeg!!

In het begin merkte ik 's ochtends wel dat ik gefietst had, maar ik was blijkbaar, doordat ik niet probeerde anderen hun tempo bij te benen niet te veel over mijn grenzen heen gegaan. En heb ik de volgende dag last, dan pas ik me die dag gewoon aan. Mijn werkzaamheden gaan dan een tandje lager.

Maar met fietsen kan ik niet stapje voor stapje voorzichtig mijn conditie opbouwen. Het is al snel te zwaar. Ook externe factoren wind, kou e.d. maken het lastig en vooral voor mijn benen juist een groot probleem. Dus ik moet een andere manier zien te vinden. Ook moet ik van mijn internist mijn gewicht naar beneden zien te krijgen. Niet dat je het héél erg aan me ziet, maar ik ben toch 10 kilo te zwaar volgens mijn internist. Die als ik voor controle kom en hij me op de weegschaal zet, toch altijd zuur kijkt. Maar ja... afvallen is meestal een combinatie van eten en bewegen hè... Eten gaat uitstekend hoor, diëten ook zat gedaan, maar ik kom niet waar ik zijn moet. Dus maar naar de shakes gegrepen... Dan val je inderdaad prima af zonder te sporten... Die dingen komen wel je neus uit, maar á la het werkt. Maar ga je langzaamaan over in gewoon eten, dan komt er zonder dat je gek doet, weer langzaamaan aan. En als je weet wat dat soort shakes kosten, gewoon bij het Kruitvat vandaan of bij zo'n slankheidsgedoe... Poeh, wordt je er ook niet vrolijk van en lekker is het nog steeds niet. Dus... wat dan?

Nou... ik ben vorige week samen met m'n oudste dochter een sportschool binnen gestapt. Ze heeft een betere conditie en spierballen nodig voor zeilen. En ik moet een grotere longinhoud/betere conditie krijgen en afvallen... en... niet geheel onbelangrijk qua gezondheid blijven functioneren. Want ik wil mezelf best wel ontzien de dag erna, maar het moet te doen zijn. Ik moet mijn werk doen, ik heb een gezin, hobbies etc. Ik heb geen zin om terug bij af te zijn en volop in de ontstekingen (dus antibiotica) en pijn te gaan zitten, en vervolgens maanden uit de roulatie zijn, dat heb ik al tig jaar gehad.

Na een uitgebreid gesprek, waarin we ons sportverleden vertellen, begint de informatiedame enthousiast te worden, omdat ik als tiener vijf keer in de week 3 uur per dag sportte... Ja, dat kon ik toen nog. Ik schrik even van haar enthousiasme, want WOW HO HO HO, die persoon ben ik niet meer!! Ik vertel dan ook maar gelijk wat mijn mankementen zijn en dat ik dus voorzichtig moet zijn en ook niet weet of ik ooit weer gewoon, zoals een ander netjes 2 x in de week zou kunnen sporten. Het kan dus zijn dat ik binnen een maand af moet taaien, maar ik moet het proberen, ik moet iets. Omdat zij een systeem hebben met een pasje, waarbij het apparaat helemaal op jouw conditie en spieren wordt ingesteld. Kan je minder snel te hard gaan, of te snel, of te zwaar of wisselend zijn. Gaat het te zwaar omdat het vochtig weer is en mijn longen zwakker zijn, dan kan dat worden bijgesteld ter plekke, zodat ik veilig kan bewegen, zonder te ver te gaan... hoop ik...

Maandag wordt alles ingesteld. Moet ik mijn lijst medicijnen meenemen (ivm epilepsie en ander gedoe) en krijg ik een lijst mee om mijn eten aan te passen, waarbij ik de versie heb gekozen, dat iedereen gewoon mee kan eten. Dus bij mij op tafel, geen liflafjes, geen light producten, geen vervangers van wat dan ook, maar gewone etensmiddelen die vers en gezond worden klaargemaakt. Ik heb er zin in!!

vrijdag 5 februari 2016

Internetprovider.... GRRRRR


Ik heb een Alles-in-een pakket bij een internetprovider afgesloten. Bellen, internet en televisie... Het was in december 2014 de portemonnee die bepaalde welke provider het werd. Het was de provider die ik tijdens het laatste jaar bij ex-manlief ook had, en we daar naar het eind van het abonnementsjaar zaten uit te kijken, zodat we konden overstappen naar een andere provider. Dus ik wist waar ik aan begon... Maar ik wist ook dat het internet bij mij thuis minder zwaar belast zou worden. Zoonlief gebruikt met gamen en streamen in zijn eentje al meer dan ik met drie dames in huis bij elkaar als alle apparaten aan zouden staan. Dat zouden dus 3 laptops, 1 macbook, 3 tablets en 3 mobieltjes en 2 televisies en een huistelefoon zijn. En die apparaten staan hier zelden allemaal tegelijk aan.

Ook heb ik hier een kleiner huis, geen betonnen vloeren, de router staat in het midden van het huis, etc. etc., dus wat zou dan nog het probleem moeten zijn... Nou véél... Het internet gaat aan/uit/aan/uit/aan/uit ook overdag terwijl er geen hond om me heen is met laptop of mobieltje... en dat aan/uit/aan/tui/aan/uit-gedoe is constant zo. Er is door Dennis geregeld naar gekeken, gereset etc. maar het probleem lag waarschijnlijk gewoon bij de router, net zoals dat toen bij Remco het geval was. De router is gewoon een zwaar waardeloos zwak gevalletje... Kan je wel oplossen als je er eventjes zelf eentje aanschaft... tsja... moet je wel budget voor hebben. Ik snap niet dat de provider geen beter exemplaar aanlevert aan zijn klanten, je betaalt er toch voor??

Ze hebben liever een drukbezette klachtenlijn, waar ze allemaal mensen moeten neerzetten die salarissen kosten.

Maar ieder geval. Gisteren ging bij mij het licht uit van frustratie, toen mijn moeder mij belde en bij de vierde poging we elkaar eindelijk hoorde, c.q. de telefoon bij  mij eindelijk eens overging (zei mijn moeder die dus vaker had geprobeerd), de verbinding steeds verbroken werd, of de een hoorde de ander niet etc. etc. etc. en hing ik (wéér) aan de lijn bij de provider. Omdat mijn huistelefoon het dus niet deed, kon ik niet het gratis telefoonnummer gebruiken en moest ik mijn mobiel het niet gratis nummer gebruiken. Knarsetandend doe je dat maar, want je moet toch wat. Na 10 minuten aan de lijn te hebben gehangen krijg je eindelijk iemand aan de lijn. Die persoon staat je keurig te woord en probeert alle drie de problemen in kaart te brengen en begint bij de televisie... Na een kwartier kan dat niet worden opgelost, hij geeft het op, en wordt de telefoon onder handen genomen... na een half uur doet de telefoon het, maar dat kan natuurlijk ook toeval wezen, want de telefoon doet het wel vaker ineens weer... dan het internet. Ik wordt steeds van beneden naar boven gestuurd om van alles aan, uit, ingedrukt en weer te verbreken en te verbinden... Hij is ook geregeld een 10 minuten in bespreking om te overleggen onder andere of de router misschien vervangen moet worden (en mijn mobiele telefoonkosten tikken door). En dan ineens krijg je een telefoonnummer voor je kiezen, zodat er een volledige check-up plaats kan vinden in je huis of alle bekabeling, kastjes en router wel in orde zijn. En dat is dan een particulier bezoek oftewel je mag zelf dokken.

Ik voel gelijk dat het niet terecht is, want alles ligt hier net een jaar, het heeft namelijk eerst 2 maanden in een doos gelegen omdat er hier verbouwd werd en alleen de telefoon in functie was. Ik zeg, dus als er de router niet goed is zijn de kosten van de monteur voor mij... Een router die ik van jullie opgestuurd gekregen heb om hier neer te poten... Ja... die kosten waren dan voor mijn rekening. Ik zeg en hoeveel kost zo'n monteur dan (ik hou namelijk ernstig rekening mee met voorrijkosten of een minimumprijs dat de teller al gaat draaien terwijl de man nog geen poot over de drempel heeft neergezet). Nee dat wist hij niet. Hij had geen flauw idee hoeveel de kosten zouden zijn en ik moest zelf ook het bedrijf bellen, want dat werd niet door de provider geregeld.... Stoom uit mijn oren. Dat noemen ze service... klantenbinding hebben ze nog nooit van gehoord.

Dus ik bel dat bedrijf... Nog nagloeiend van ergernis... Wat ik vermoedde klopte... De monteur verdiend als hij op mijn voetveegmatje staat al € 52,50 al is het in 5 minuten geregeld. Na 3 kwartier gaat de teller oplopen met € 17,50 per kwartier... Moet hij een volgende keer terugkomen, omdat hij niet verder kan, het 17:00 uur is geweest of dat hij iets niet bij zich heeft, dan wordt er wéér € 52,50 gerekend.

Nu weet ik als geen ander dat auto's laten rijden, verzekering, personeelskosten etc geld kosten. Maar gewoon als je na een héél jaar problemen, gezeur, slechte internetverbinding, slechte televisieverbinding en geen internetverbinding, waardoor je in de knoop komt met je werk, want ik werk vanuit huis en het reilen en zeilen van mijn webwinkel moet ik via internet doen. Ik kan wat dingetjes met mijn mobieltje doen (ik heb gelukkig een abonnement dat buiten de deur ook internet verbinding heeft), maar dat is een geklungel van de jawelste en niet alles is mogelijk om uit te voeren met je mobieltje... Bijvoorbeeld factuur aanmaken (uit MijnWebwinkel moet je die uploaden) en uitprinten... ga dat maar eens doen met je mobieltje... Is toch wel handig als je een order wilt verzenden. Of foto's opsturen vanaf je laptop naar DaWanda voor bij een interview... gaat hem ook niet worden en ga zo maar door. Het kost mij veel tijd, dus geld dit gelazer met die provider en na een jaar ben ik dat geduvel met flut-niet-oplossingen goed zat! En wil ik dat als er een volledige check-up plaats gaat vinden de provider de kosten wel op zich mag nemen... Is toch het minste wat ik als klant wat ik mag verwachten.

Maar omdat ik in de shit zit, maak ik eerst een afspraak voor vandaag om 16:00 uur... terwijl ik eigenlijk weet, dat ik het financieel niet heb. Want die ergernis komt er ook nog eens bij. Ik hèb het niet!! In tranen zit ik vervolgens het hele verhaal aan mijn vriendin te vertellen via FB messenger... ineens denk ik... Ik kan niet uitgeven wat ik niet heb! Eind van de maand is 'ie de eerste op de lijst. Dus ik de afspraak weer afgebeld. Televisiekijken, daar kunnen we best zonder, telefoon kunnen we ook best zonder, want die heb ik alleen omdat sommige zakelijke nummers van bedrijven/instanties met mobieltjes niet werken, alleen vanaf een vaste lijn. Zo irritant en uit jaar nul!! Maar ja, dan mail ik maar of zoiets. En internet... ja... die 3 weken overleef ik dan ook wel weer.

Wéér een uurtje later zit ik te denken, dat ik gewoon van die hele kut-zooi van een provider af moet. Dit probleem lost nooit op, het was al zo voordat ik hier woonde, maar dan in een ander huis bij ex-manlief, en dat blijft zo. Ik moet van dat bedrijf af. Ik wil gewoon het abonnement opzeggen, dan maar een iets duurder abonnement, maar dan ben ik er in ieder geval wel van af. Scheelt mij tijd, frustratie, boosheid, kinderen die hun schoolboeken niet kunnen ophalen vanaf hun tablet om uit te werken, geld aan tijdverlies voor mijn werk, noem maar op.

Zoonlief kwam gisteravond gezellig bij ons eten en als ik hem opgehaald heb, ziet hij die kabel (die ik van ellende maar weer van de router naar mijn laptop heb verbonden in de gang hangen) en hij weet hoe laat het is. Ik vertel hem dat ik mijn abonnement wil opzeggen en wil kijken uit welke ik kan kiezen en of hij mij kan vertellen welke een goede, degelijke provider is. Als iemand dat weet en heeft uitgezocht is hij het wel, want hij heeft diezelfde provider ook vervloekt van hier tot Tokio. En hij weet gewoon veel wat apparaten trekken van het internet en trouwens... Hij zit inmiddels ook in de ICT qua school en qua bijbaantje. Dus hulptroepen met kennis!!! Binnen een tien minuten zijn we er uit welke provider voor mij geschikt is (niet alleen qua sterkte en stabiliteit, maar ook financieel prima in mijn budget past). Dan zoek log ik in bij mijn provider om uit te zoeken hoe dat zit met opzeggen... Dat staat er natuurlijk niet in, dus ik bel... Ik vertel dat ik mijn abonnement wil opzeggen, ze wil weten waarom, ik leg het uit en ze vraagt aan mij of er een kans is om mij van gedachten te laten veranderen en hoe ze dat kan doen. Bijvoorbeeld om de kosten voor de monteur achteraf terug te betalen... Ik zeg dat dat mosterd na de maaltijd is, want dat hadden ze mij gisteren direct moeten voorstellen en niet als ik het abonnement opzeg! Zijn ze helemaal betoeterd!!!!

Dus per 5 maart is de ene opgezegd en per 4 maart de andere in gang gezet. Is besteld en bevestiging gekregen!

En uiteindelijk is het financiële plaatje dat ik nu € 20,00 goedkoper uit ben en over een half jaar € 4,50 duurder... Nou die € 4,50 overleef ik wel!!

Wat zal mijn omgeving het rustig krijgen zonder dat gemekker over het steeds uitvallende internet :D :D :D :D

woensdag 3 februari 2016

Glad strak rokje uit de LMV - 6 - nov/dec 2015 - rok model Kristy


Het rokje, bedoeld in eerste instantie voor Bridget maar ze vond het niet bij haar leeftijd passen, is verhuisd naar Kirsten. Ik heb het patroon qua breedte de maat genomen die van Bridget's heupen, maat 36 (want ze houdt niet van strak) en de lengte aangehouden van 1,60. Want dat is zo ideaal aan de La Maison Victor, dat de kleinste damesmaten, tegelijk ook lengtematen zijn. Ideaal voor tieners en als je een grotere maat hebt een richtlijn om de lengte op de goede manier in te korten.

Het rokje lijkt gemaakt te zijn van een jeansstofje, maar dat is niet zo, maar een tricot is het ook weer niet. Het heeft aan de achterkant een breiselachtig weefsel. Het stretcht supersonisch en is heerlijk zacht en soepel. Dus qua draagcomfort zal het heerlijk dragen zijn. Zelfs als het rokje strak en aansluitend zou zijn bij Bridget, dan had ze er niet snel last van gehad. Nu is Kirsten een pietsie anders qua bouw en bij haar zit het rokje aansluitener dan bij Bridget en het zit super en staat haar super. Helaas geen foto van haar, want ze moest snel naar het station rennen.



Het rokjespatroon is een stuk langer en dat wilde geen van beide dames, dus ik heb er een héél stuk afgehaald. De zoom is 4cm breed, en op 3,5cm doorgestikt en heeft een 3x-heen-en-weer-stiksel, dat toch nog wat stretcht. In verband met het fietsen van de dame wel zo handig en ik vind het gewoon wat stoerder dan een enkel stiksel.


De kleur is héél mooi blauw met wat kobaltblauw erin. Het is moeilijk om op de foto te zetten trouwens. De tailleband hoefde niet te worden verstevigd, want de stof heeft body genoeg voor een tailleband en zal niet gauw dubbelklappen, wat wel zou gebeuren met gewoon tricot. Dan moet het wel worden verstevigd met rekbare versteviging.

En nu... op naar het volgende kledingstuk.

maandag 1 februari 2016

Controle van de dames


Dat ik één keer in de zoveel jaar voor controle moet heb ik wel eens vaker beschreven. Deze keer was ik nog niet aan mijn controlebeurt toe, maar moest ik wel, bah!! Is nooit zo fijn als je tussentijds iets ontdekt, maar vooral deze keer duurde het ietwat langer, eer ik zeker wist of alles goed was. Het duurde 3 maanden om precies te zijn...

Op 1 november 2015 ontdekte ik ineens een knobbel. Ja knobbel, geen knobbeltje!! Het was niet eens mijn 2-maandelijkse controletijd, dus de knobbel was snel gegroeid. Jakkie. Het was ook nog eens zondag, dus ik kon niet gelijk in de telefoon klimmen voor een afspraak bij de huisarts. Nog een Jakkie! Maar 2 november exact 08:00 uur hing ik in de telefoon en ik kon direct komen... Dus huppetéé daar gingen we dan, springen in het diepe, dat gevoel heb ik dan altijd.

Bij de huisarts op de zálige ligbank, ahum, zag ik dat ze schrok... Fijn als huisartsen schrikken, die moeten toch héél wat gewend zijn. Hm... Ze zei meteen dat het niet goed aanvoelde. Mja, dat vond ik ook, ik had de dag ervoor constant zitten checken of het wel waar was. Elke keer was het waar en de knobbel was groot, hard en voelde niet gezellie. Ik kreeg een verwijsbrief met een nummer en moest direct bellen. Dat heb ik op de parkeerplek gelijk gedaan en de volgende dag kon ik terecht.

Gelukkig is hier in Gouda een systeem dat alles achter elkaar plant en je niet in tig stukjes afspraken her en der hebt en je hebt ook gelijk een uitslag. Dat scheelt, als het goed is, weer een husje stress.

Ondertussen probeer ik mijn hersenpan rustig te houden, want het is pas zo als het zo is, maar ja, vertel dat mijn stress en zenuwen maar eens. Die gaan gewoon door met jumpen en gieren. De volgende dag, je wilt er niet heen, maar je weet dat je er niet onderuit kan. Dus laat ik het maar toch als een mak schaap over me heen komen. Door de reactie van de huisarts wilde mijn vader niet dat ik zelf reed. Hij haalde me op en bracht me naar het ziekenhuis en hobbelde met me mee naar de wachtkamer.

Het eerste is de afdeling summoworstelen met twee platen waar mijn dames tussen moeten komen. Gelukkig wel per stuk!!  Wát een gehannes, want ik moet mijn schouder en mijn arm zus, en hoofd daar heendraaien voor de perfectie look, snit tussen de platen. Gelukkig zijn de foto's allemaal bij poging één gelukt en hoeft het niet nog een keertje. Pffff

Daarna naar de volgende kamer... Ik kan gewoon via een binnendeur naar de volgende afdeling sneaken. En daar mag ik op een bedje liggen. Ik krijg een handdoek, is wel prettig als je daar zo in je niksie op de bovenste etage rondloopt of ligt. En zo warm is het nou ook weer niet en de handen van de echoscopiste al helemáál niet!!! Er wordt een echo gedaan en er is duidelijk een groot "iets" te zien. Zelfs ik zie het, en ik kan normaal gesproken uit die brei met bolletjes en ronde wiebelige lijnen niks maken. Maar goed... Knobbel is in zicht en het is waarschijnlijk een cyste, een grote... met veel vloeistof erin en dat willen ze eruit halen om te controleren of het helder is en of er wat in zit wat er niet in hoort en wat er daarna van de cyste overblijft. Hmmmm eruit halen... ja, ja...

Er komt iemand anders om dat te doen en die heeft verrekt nog aan toe ook zulke koude petatters. Maar goed. Er komt een doekje met ontsmettingsspul en een best wel grote spuit met een mega lange dunne naald. Fijn voor iemand die absoluut niet van naalden houdt. Eigenlijk soort van allergisch is daarvoor. Afijn. Ze tjopt dat ding loodrecht boven mijn ene dame en hopla hij zit er in, volledig!!! WHAAA denk ik nog, maar het gaat goed, pijn is oké, voelt wel raar, en ik zie vloeistof eruit komen... gelig... en absoluut niet helder... Grrr! Heb ik weer aan mijn kar hangen...

De spuit met vloeistof wordt gelijk afgevoerd voor onderzoek en ik krijg weer een echo. Fijn, hopla weer een koude kledder. Nu is de conclusie dat de knobbel niet klein genoeg is om te zeggen dat het in orde is en ook dat de randen niet rustig waren qua vorm. Ik kan er geen chocola van maken, maar ik geloof het meteen. Hm, maar ik mag uiteindelijk naar huis, omdat er nu niets meer gedaan wordt en ik de uitslag van de vloeistof telefonisch te horen krijg.

Een paar uur later krijg ik thuis de uitslag en de vloeistof is oké bevonden. Er zijn daarin geen enge dingen in gevonden. Ik krijg te horen dat ik eind januari nog een echo krijg om alles uit te sluiten en die uitslag krijg ik 1 februari... dat is vandaag dus.

Nou vorige week inderdaad weer een echo gekregen, met wéér een echoscopiste met koude petatters en ze kon de cyste niet meer terugvinden. Da's goed. Ze zag nog genoeg andere cystes rondzwemmen, maar ja... dat heb ik nu eenmaal.

En vandaag kreeg ik de officiële uitslag van de chirurg. Waarom ik naar de chirurg moet weet ik eigenlijk niet, want... tjsa... de echoscopiste had het me al verteld. Maar goed, zal allemaal wel. Ik mag weer een tijdje wegblijven... En hopelijk haal ik de volgende keer wel de termijn...