Dat ik één keer in de zoveel jaar voor controle moet heb ik wel eens vaker beschreven. Deze keer was ik nog niet aan mijn controlebeurt toe, maar moest ik wel, bah!! Is nooit zo fijn als je tussentijds iets ontdekt, maar vooral deze keer duurde het ietwat langer, eer ik zeker wist of alles goed was. Het duurde 3 maanden om precies te zijn...
Op 1 november 2015 ontdekte ik ineens een knobbel. Ja knobbel, geen knobbeltje!! Het was niet eens mijn 2-maandelijkse controletijd, dus de knobbel was snel gegroeid. Jakkie. Het was ook nog eens zondag, dus ik kon niet gelijk in de telefoon klimmen voor een afspraak bij de huisarts. Nog een Jakkie! Maar 2 november exact 08:00 uur hing ik in de telefoon en ik kon direct komen... Dus huppetéé daar gingen we dan, springen in het diepe, dat gevoel heb ik dan altijd.
Bij de huisarts op de zálige ligbank, ahum, zag ik dat ze schrok... Fijn als huisartsen schrikken, die moeten toch héél wat gewend zijn. Hm... Ze zei meteen dat het niet goed aanvoelde. Mja, dat vond ik ook, ik had de dag ervoor constant zitten checken of het wel waar was. Elke keer was het waar en de knobbel was groot, hard en voelde niet gezellie. Ik kreeg een verwijsbrief met een nummer en moest direct bellen. Dat heb ik op de parkeerplek gelijk gedaan en de volgende dag kon ik terecht.
Gelukkig is hier in Gouda een systeem dat alles achter elkaar plant en je niet in tig stukjes afspraken her en der hebt en je hebt ook gelijk een uitslag. Dat scheelt, als het goed is, weer een husje stress.
Ondertussen probeer ik mijn hersenpan rustig te houden, want het is pas zo als het zo is, maar ja, vertel dat mijn stress en zenuwen maar eens. Die gaan gewoon door met jumpen en gieren. De volgende dag, je wilt er niet heen, maar je weet dat je er niet onderuit kan. Dus laat ik het maar toch als een mak schaap over me heen komen. Door de reactie van de huisarts wilde mijn vader niet dat ik zelf reed. Hij haalde me op en bracht me naar het ziekenhuis en hobbelde met me mee naar de wachtkamer.
Het eerste is de afdeling summoworstelen met twee platen waar mijn dames tussen moeten komen. Gelukkig wel per stuk!! Wát een gehannes, want ik moet mijn schouder en mijn arm zus, en hoofd daar heendraaien voor de perfectie look, snit tussen de platen. Gelukkig zijn de foto's allemaal bij poging één gelukt en hoeft het niet nog een keertje. Pffff
Daarna naar de volgende kamer... Ik kan gewoon via een binnendeur naar de volgende afdeling sneaken. En daar mag ik op een bedje liggen. Ik krijg een handdoek, is wel prettig als je daar zo in je niksie op de bovenste etage rondloopt of ligt. En zo warm is het nou ook weer niet en de handen van de echoscopiste al helemáál niet!!! Er wordt een echo gedaan en er is duidelijk een groot "iets" te zien. Zelfs ik zie het, en ik kan normaal gesproken uit die brei met bolletjes en ronde wiebelige lijnen niks maken. Maar goed... Knobbel is in zicht en het is waarschijnlijk een cyste, een grote... met veel vloeistof erin en dat willen ze eruit halen om te controleren of het helder is en of er wat in zit wat er niet in hoort en wat er daarna van de cyste overblijft. Hmmmm eruit halen... ja, ja...
Er komt iemand anders om dat te doen en die heeft verrekt nog aan toe ook zulke koude petatters. Maar goed. Er komt een doekje met ontsmettingsspul en een best wel grote spuit met een mega lange dunne naald. Fijn voor iemand die absoluut niet van naalden houdt. Eigenlijk soort van allergisch is daarvoor. Afijn. Ze tjopt dat ding loodrecht boven mijn ene dame en hopla hij zit er in, volledig!!! WHAAA denk ik nog, maar het gaat goed, pijn is oké, voelt wel raar, en ik zie vloeistof eruit komen... gelig... en absoluut niet helder... Grrr! Heb ik weer aan mijn kar hangen...
De spuit met vloeistof wordt gelijk afgevoerd voor onderzoek en ik krijg weer een echo. Fijn, hopla weer een koude kledder. Nu is de conclusie dat de knobbel niet klein genoeg is om te zeggen dat het in orde is en ook dat de randen niet rustig waren qua vorm. Ik kan er geen chocola van maken, maar ik geloof het meteen. Hm, maar ik mag uiteindelijk naar huis, omdat er nu niets meer gedaan wordt en ik de uitslag van de vloeistof telefonisch te horen krijg.
Een paar uur later krijg ik thuis de uitslag en de vloeistof is oké bevonden. Er zijn daarin geen enge dingen in gevonden. Ik krijg te horen dat ik eind januari nog een echo krijg om alles uit te sluiten en die uitslag krijg ik 1 februari... dat is vandaag dus.
Nou vorige week inderdaad weer een echo gekregen, met wéér een echoscopiste met koude petatters en ze kon de cyste niet meer terugvinden. Da's goed. Ze zag nog genoeg andere cystes rondzwemmen, maar ja... dat heb ik nu eenmaal.
En vandaag kreeg ik de officiële uitslag van de chirurg. Waarom ik naar de chirurg moet weet ik eigenlijk niet, want... tjsa... de echoscopiste had het me al verteld. Maar goed, zal allemaal wel. Ik mag weer een tijdje wegblijven... En hopelijk haal ik de volgende keer wel de termijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten