Sporten is voor mij niet even iets wat ik gewoon effe doe... De drempel is in de loop van de jaren nogal hoogdrempelig geworden... Omdat ik na bijvoorbeeld een stukje het fietsen het al bekopen kon met dat ik de volgende dag niet goed kon lopen. Maar niet sporten betekent ook dat mijn spierkracht en conditie achteruit gaat, en dus bijvoorbeeld mijn longinhoud klein is. Wat dus weer nadelig is als ik weer eens een longontsteking oploop. Dan is het gewoon doodeng, zo weinig lucht ik kan happen. Vanaf mijn 29e heb ik diverse pogingen gedaan, uiteindelijk heb ik de sportscholen links laten liggen. Die willen altijd te hard en de begeleiding als je "anders" bent, en je er aan de buitenkant niets van ziet, is gewoonweg belabberd.
Dus probeerde ik het zelf door gewoon wat te gaan fietsen, joggen en lopen. Uiteindelijk vielen fietsen en joggen af (whahaha, wat een ramp was dat) en werd het 's avonds gewoon een stukje lopen... Eerst in slakkentempo, samen met ex-manlief, die met me meeliep. Hebben we járen gedaan. Ik merkte dat ik steeds beter door kon lopen. En zonder problemen ook kon kletsen tijdens het lopen (luchtinhoud genoeg daarvoor) en elke dag een aardig rondje kon lopen. Ik stond nog wel geregeld op met stijve pijnlijke benen, maar gemerkt dat door te blijven bewegen het beste werkt om de pijn te verdrijven. Behalve trappen want dat blijft te zwaar.
Fietsen was lastig. Niet qua beweging, het was gewoon te zwaar. Als we met z'n allen naar de stad gingen fietsen, gewoon omdat het lekker weer was, en de kinderen toch ook moeten leren met het verkeer om te gaan, dan fietste ik altijd hélemaal achteraan en de terugweg... pfff een ramp. Ik kon het tempo gewoon niet bijbenen, dus was ik continue aan het strugglen om bij de rest te blijven. Ik hing soms wel een meter of twintig achteraan... dat was ècht niet grappig meer. En niet omdat ik geen lucht had, maar mijn lijf kón het gewoon niet. Door mijn stofwisselingsziekte ben ik altijd hondsmoe, chronisch moe noemen ze dat... Hmmm... lekker... mijn hoofd wil wel, maar mijn lijf zegt HO tandje lager of stóp en dan de dag daarna... Oooohhhh spijt!!! Want mijn benen deden zo'n pijn en dan de trap af... Ik kan dan gewoon de trap niet af, omdat ik geen kracht heb om mezelf tegen te houden per tree, dus ik moest mijn armen gebruiken om mezelf tegen te houden. De ene hand op de leuning en de andere hand op de traptree om beneden zien te komen. Dus fietsen... mja... De meiden naar de hockey brengen daar hield ik het dan maar bij. Dat was ca. 400 meter zonder dat ik de dag er op, op wat stijve pijnlijke benen na, in de volgende ochtend wel overleefde.
Maar ja...De afgelopen jaren is er wat fietsen betreft nogal wat veranderd. Tijdens mijn scheiding in 2014 kwam ik mijn Lief, weer tegen (na 29 jaar) en hij is een buitenmens... Houdt van wandelen, met de trein ergens heen en daar lopen, fotograferen... of een huurfiets pakken en dan door de stad (Antwerpen bijvoorbeeld) fietsen en allerlei moois zien en fotograferen. Maar ook met de fiets van Tilburg naar Oisterwijk waar zijn ouders wonen fietsen... Hij wilde met lekker weer het liefst lekker met de fiets naar zijn ouders om daar een bakkie te doen of hapje te eten. Hij vroeg of ik dat kon of durfde... Mja... eh... ik kan wel fietsen, mechanisch gezien, maar absolúút niet snel. Hoe ver ik het volhield wist ik ook niet, en de terugweg... oef... dat zou wel eens een probleem kunnen worden na zo'n afstand. Hij haalde zijn schouders op, als je de terugweg niet red dan gaan we gewoon met de bus terug. Die fietsen komen vanzelf wel weer deze kant op. Dus langzaamaan ging ik steeds meer bewegen ook als ik me niet wauws voelde of hondsmoe was. Dennis zei simpel we keren gewoon terug als het niet gaat... en anders even een terrasje... Tot nog toe is het één keer gebeurd dat we omgekeerd zijn, dat was met het fietsen vorig jaar zomer.
Na de kleine fietstochtjes gingen we fietsen van Tilburg naar Oisterwijk. Ik bepaalde het tempo en volgens hem was mijn tempo nog heel niet beroerd. Hij fietste rustig naast me en hij vroeg geregeld hoe het ging... en het ging best in mijn eigen tempo. Af en toe voelde ik een hand op mijn rug, dan duwde hij me lichtjes vooruit. En aangekomen bij zijn ouders voelde ik me prima. Tuurlijk ik had wel gemerkt dat ik had gefietst, maar ik was niet gefrustreerd achter aan bungelend aan het fietsen geweest. Ik fietste nu in mijn eigen tempo, dat scheelt denk ik ook wel. Het heet niet voor niets eigen tempo hè. Uiteindelijk de terugweg ook gedaan met de fiets. Ik was wel moe en soms héél moe, maar dat ik langzamer ging was niet erg. Dennis stoort zich er totaal niet aan. Met mooi weer stapten we dus gewoon op de fiets en zodra Dennis merkt dat ik moe wordt krijg ik een hand op mijn rug en gaat het even wat lichter en kom ik er uiteindelijk wel.
Er was dus geen stress qua fietsen. Dus we gingen fietstochtjes maken. Her en der kwamen we wel een brug een stijgend pad of weg tegen, maar als hij merkte dat ik het niet kon wegwerken dan duwde hij me ineens met een paar zwieperduwen de brug over. Vorig jaar in Antwerpen gingen we een keer naar de bioscoop aan de andere kant van Antwerpen dan wij zaten in een Bed & Breakfast. Hij heeft daar de gehele steile weg met een hand op mijn rug me meegenomen met het fietsen... Hij moet echt hele sterke bovenbenen hebben zeg!!
In het begin merkte ik 's ochtends wel dat ik gefietst had, maar ik was blijkbaar, doordat ik niet probeerde anderen hun tempo bij te benen niet te veel over mijn grenzen heen gegaan. En heb ik de volgende dag last, dan pas ik me die dag gewoon aan. Mijn werkzaamheden gaan dan een tandje lager.
Maar met fietsen kan ik niet stapje voor stapje voorzichtig mijn conditie opbouwen. Het is al snel te zwaar. Ook externe factoren wind, kou e.d. maken het lastig en vooral voor mijn benen juist een groot probleem. Dus ik moet een andere manier zien te vinden. Ook moet ik van mijn internist mijn gewicht naar beneden zien te krijgen. Niet dat je het héél erg aan me ziet, maar ik ben toch 10 kilo te zwaar volgens mijn internist. Die als ik voor controle kom en hij me op de weegschaal zet, toch altijd zuur kijkt. Maar ja... afvallen is meestal een combinatie van eten en bewegen hè... Eten gaat uitstekend hoor, diëten ook zat gedaan, maar ik kom niet waar ik zijn moet. Dus maar naar de shakes gegrepen... Dan val je inderdaad prima af zonder te sporten... Die dingen komen wel je neus uit, maar á la het werkt. Maar ga je langzaamaan over in gewoon eten, dan komt er zonder dat je gek doet, weer langzaamaan aan. En als je weet wat dat soort shakes kosten, gewoon bij het Kruitvat vandaan of bij zo'n slankheidsgedoe... Poeh, wordt je er ook niet vrolijk van en lekker is het nog steeds niet. Dus... wat dan?
Nou... ik ben vorige week samen met m'n oudste dochter een sportschool binnen gestapt. Ze heeft een betere conditie en spierballen nodig voor zeilen. En ik moet een grotere longinhoud/betere conditie krijgen en afvallen... en... niet geheel onbelangrijk qua gezondheid blijven functioneren. Want ik wil mezelf best wel ontzien de dag erna, maar het moet te doen zijn. Ik moet mijn werk doen, ik heb een gezin, hobbies etc. Ik heb geen zin om terug bij af te zijn en volop in de ontstekingen (dus antibiotica) en pijn te gaan zitten, en vervolgens maanden uit de roulatie zijn, dat heb ik al tig jaar gehad.
Na een uitgebreid gesprek, waarin we ons sportverleden vertellen, begint de informatiedame enthousiast te worden, omdat ik als tiener vijf keer in de week 3 uur per dag sportte... Ja, dat kon ik toen nog. Ik schrik even van haar enthousiasme, want WOW HO HO HO, die persoon ben ik niet meer!! Ik vertel dan ook maar gelijk wat mijn mankementen zijn en dat ik dus voorzichtig moet zijn en ook niet weet of ik ooit weer gewoon, zoals een ander netjes 2 x in de week zou kunnen sporten. Het kan dus zijn dat ik binnen een maand af moet taaien, maar ik moet het proberen, ik moet iets. Omdat zij een systeem hebben met een pasje, waarbij het apparaat helemaal op jouw conditie en spieren wordt ingesteld. Kan je minder snel te hard gaan, of te snel, of te zwaar of wisselend zijn. Gaat het te zwaar omdat het vochtig weer is en mijn longen zwakker zijn, dan kan dat worden bijgesteld ter plekke, zodat ik veilig kan bewegen, zonder te ver te gaan... hoop ik...
Maandag wordt alles ingesteld. Moet ik mijn lijst medicijnen meenemen (ivm epilepsie en ander gedoe) en krijg ik een lijst mee om mijn eten aan te passen, waarbij ik de versie heb gekozen, dat iedereen gewoon mee kan eten. Dus bij mij op tafel, geen liflafjes, geen light producten, geen vervangers van wat dan ook, maar gewone etensmiddelen die vers en gezond worden klaargemaakt. Ik heb er zin in!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten