Het is zover, een naaiweekend samen met 23 andere dames in Austerlitz in de bossen. Weken van te voren weet ik dat ik in ieder geval projecten mee wil nemen die ik al eerder heb gemaakt, zodat ik er goed bij kan kwebbelen. Want een naaiweekend is natuurlijk ook voor een deel lekker kwekken met de andere dames. Het worden jurkjes, want dat zijn de projecten die de afgelopen jaren goed lukten, dus uitgemaakte zaak om daar voor te kiezen.
In de week voor vertrek begin ik serieus te bedenken wat voor patronen ik ga doen in het naaiweekend en met welke stofjes ik ga uitkiezen. Ook praktische dingen moet ik regelen, want ik had glad vergeten oppas te regelen voor Kees, dus gelukkig kon mijn oudste abrupt inspringen.
Er was gevraagd om wat lekkers mee te nemen en ik neem dan meestal een lokale specialiteit mee en dat zijn Echte Goudse siroopwafels, die zijn anders dan die je in de supermarkt of bakker treft... mjammie!!
De dag ervoor ga ik het jurkje knippen met wybertjes, en dat is nogal een dingetje... Want die wybertjes wil ik voor zover mogelijk in de naden wel door laten lopen, zeker de middenachternaad moet symmetrisch. De onderdelen wil ik op zijn minst links en rechts gelijk hebben van het voor- en achterpand, alleen de lap is zó glad die glibbert werkelijk alle kanten op, behalve de goede. Een stapel boekjes is een goed gewicht om op de stof te leggen zodat de boel blijft liggen als ik aan het knippen ben, want doordat er geknipt wordt wil de stof nog meer gaan schuiven door het gewicht doordat het een soort van "los" komt.
Ook is de binnenkant van de stof volledig egaal, dus je kan niet als je de mouw in spiegelbeeld op de stof legt, de mouw "na-apen". Het was dus wel even een dingetje om links en rechts te knippen. Ik ben dan ook riant 3 uur bezig met het knippen van het jurkje.
Ook ben ik even aan het ienemienemutten of ik het wybertje horizontaal wil hebben of verticaal. Er zit vergelijkbare stretch in de lengte en in de breedte van de stof, dus beiden is prima mogelijk. Ik kies uiteindelijk voor verticaal. Na het knippen test ik met de stofjes de locker, van beide jurkjes, zodat de afstelling voor beiden goed staat, dat scheelt namelijk weer tijd.
Alle spullen verzamelen die ik nodig heb voor het naaiweekend is ook een dingetje, want ik wil niets vergeten. Een paar dagen ervoor maak ik een lijstje, zeg maar rustig waslijst, in Paper (notitieblok in Dropbox). Globaal verzamel ik de dag ervoor een en ander, legen van het ladekastje bijvoorbeeld. Op de dag zelf ga ik alle kleine prullekes verzamelen, beddengoed, kleding, naaimachine met snoer, locker met snoer, tas met stofjes voor op de weggeeftafel, extra stofjes plus patroon, voor als ik de twee geknipte jurkjes sneller af heb dan gedacht. En ik ruil mijn normale schoudertas, voor een ietwat groter model waar ik alle toiletgerei in kan stoppen. Scheelt weer een tas. Ook plak ik her en der een sticker met mijn naam, voor het geval er een pedaal aan de wandel gaat, want die lijken allemaal op elkaar.
En dan ben je ineens klaar met alles. Ook de weekend tas van de jongste naar haar vader gebracht... hmm... Ik ga er even lekker bij zitten, ik drink nog even een bakkie leut, en dan op weg. Het gaat lekker vlotjes en relaxt. Helaas als ik er bijna ben een aanrijding gehad. Gelukkig alleen blikschade, maar tis wel schrikken en balen. Inmiddels is het al donker geworden, en in de bossen waar ik moet zijn is het zelfs stikdonker, want er zijn nergens lampen te bekennen. Alleen her en der bij een gebouw brand een buitenlampje, maar dat is dan ook alles.
Vervolgens beweert Truus (navigatie) dat we er al zijn (nr. 47), terwijl we er niet zijn (nr. 43)... Ik rij nog wat rond, her en der, ik kom nr. 45 tegen, maar geen 47. Hoe breng je een navigatie aan het verstand dat we er nog niet zijn, pfff. Ik bel Inge via Messenger, en die nam gelukkig snel op en heeft me opgehaald bij nr. 43. Het niet kunnen vinden van het goede nr. zorgt, o.a. door de aanrijding, voor waterlanders, maar soit. Gelukkig was Inge er snel en ging ze me voor waar ik moest zijn.
Toen ik binnenkwam, met een rood hoofd van de gebeurtenissen, was iedereen superlief. Er werd gelijk drinken en eten geregeld, plekje om te zitten om even bij te komen. Daarna mijn spullen uit de auto gehaald, mijn slaapplekje ingericht, want ik lig boven in het stapelbed, en aangezien ik meestal een nachtbraker ben is het wel verstandig om dat van te voren in te richten. Ook klap ik het dekbed open, want anders is het summoworstelen met een dekbed in het stikdonker .
Dit is een foto van de weggeeftafel op zondag, en je ziet dat de berg met stoffen inmiddels gehalveerd is, want het lag eerst over twee tafels verspreid. De lege tafel werd op een gegeven moment gebruikt om stofjes te knippen. Bij de tafel links achter zie je een ladekastje, en dat is mijn naaistek.
De tas, die ik had meegenomen met stoffen voor op de weggeeftafel, heb ik op het laatste lege plekje gelegd. Ik heb er zelf ook lekker door geneusd. Ik heb ook een mooie wollen lap uit de stapel van de weggeeftafel gevonden en een mooi voile. De laatste is van Anouk afkomstig, een sari vertelde ze. Daarna heb ik heel veilig de punten en belangrijke lijnen van de patroondelen van de twee jurkjes doorgeslagen. Daarmee kon ik geen buil vallen. Er staan vijf gigantisch tafels, waar we met maximaal vijf aan zitten. Ik zit tussen Esther en Angela, tegenover me Carine en Jeanette. Ik begin zo langzaamaan echt de namen te onthouden, of komt het dat bij de FB groep je ook de echte namen van de dames erbij ziet staan.
Carine heeft een wonderlijke naaimachine meegenomen die Shashiki stiksel maakt, soort van doorpitten van kragen en paspelzakken e.d. Er zit alleen maar één klosje in en dan met een haakje vist de machine de draad omhoog. Ik vind het een bijzondere machine. Met Carine lekker gekletst over van alles en nog wat over verstevigingen, want haar man wil graag weer een zomerpak, maar met paardenhaar verstevigen is zo warm. Linnen is misschien een goede vervanger voor paardenhaar, is een natuurlijk materiaal, is in veel diktes en dichtheden te verkrijgen, dus als versteviging heel geschikt. Ik wil ook graag een jas maken, materiaal is van geweven jacquard, en dan met een binnenwerk maken, want de los geweven stof heeft dat ècht nodig, anders wordt het een aardappelzak.
Het naaiatelier in volle rust...
Ik heb 's avonds veegcorvee, dus na eerst gezellig geborreld te hebben, want er waren nog veel dames aan het naaien, ben ik na een uur de vloer gaan vegen. Het was een enorm brede bezem, maar het werkt perfect. Veel lag er trouwens nog niet, maar het zand van het bos heb ik wel weggewerkt. Daarna nog even wat gekletst over zelf lingerie maken, welke workshops er zijn, de verschillen tussen de een en andere lerares... Daar moet ik me ècht eens in verdiepen, want ik wil graag zelf lingerie gaan maken. En daarna naar bed. Mijn pon had ik tactisch voor het grijpen op het trappetje gehangen, en ik ben me in het toilet gaan verkleden, dat maakt het minste herrie en zo zie ik tenminste ook wat ik aan het doen ben. Ik was niet de enige die op dat idee kwam, want Anouk stond daar ook net haar pyjama dicht te knopen en gaf Carine een blikje met kneedbare oordoppen. Carine had zich per ongeluk geïnstalleerd op de snurkerskamer.
Ik merk dat ik van het eerste jurkje dat ik gemaakt heb helemaal geen foto's heb gemaakt...
dus... maar nog steeds veel tekst.
Het was even een klauter oefening om bovenin te komen en te gaan liggen, maar het ging best. Ik lag ook prima, en het was na een half uurtje watertrappelen lekker warm tussen mijn dekbed. Ik neem altijd met tweepersoons dekbed mee, op die manier heb ik geen last van het, met een soort kunststof overtrokken, koude matras.
De volgende ochtend ben ik best bijtijds opgestaan, en volg de achterstevoren versie van de avond ervoor... sluipie sluipie de slaapkamer uit, op het toilet aankleden en hoofd fatsoeneren. Ik zie Eva koffie zetten en informeer bij haar hoeveel koffie er in de filter moet. Want ik heb daar geen flauw idee van. Ze zegt dat er een glas in de koffiebak ligt, en 1 "schep" daarvan moet er in. Jos roept uit de verte nog een aanvulling, dat er nog een husje bij moet. Prima... is genoteerd!! En ik ga lekker ontbijten, brood met een gekookt eitje, en daarna snel aan de gang met de locker. Ik heb gelijk alle twee de jurkjes onder de locker gegooid, dan heb ik dat vast gehad. Daarna begonnen aan de Silia dress. Ik maakte in het begin exact dezelfde fout als de eerste keer met de blauw geverfde versie. Gelukkig zag ik wel snel waar ik weer inge
stonken was. Weer uitgehaald en daarna ging het tap tap tap helemaal in ene keer goed. Bij de doorpas bleek dat ik op heuphoogte, waar een naad van dat dwarsstuk van het bovenstuk zit, een soort “tuutje” had, en dat heb ik met spelden aangegeven en netjes weg gestikt. Ook de zoom van de mouw samen met Esther afgespeld.
De zoom ook afgespeld, die had ik bij de spiegel al afgemeten. De zoom ga ik met de hand doen, maar dat lijkt me wel een mooi werkje voor zondag. Eerst lekker verder tjoeken achter de naaimachine. Hup verder met jurkje twee, het wybertjesjurkje (KnipMode januari 2017, model 24). Het patroon van dat jurkje heb ik aangepast qua ruglengte. Ik hebhet vloeiend vanaf de ribbenkasthoogte iets ruimer geknipt voor bewegingsruimte, want anders zou er een rits in moeten omdat het jurkje van origine voor een tricot is berekend, en ik het van een veel steviger en dikker stofje maak, een Punta.
En het pakt perfect uit. Het jurkje zit als gegoten. De ruitjes is een heel karwei om dat te spelden loopt prachtig symmetrisch. De zijnaden lopen ook mooi, niet symmetrisch door, maar de schuine lijnen van het wyberruitje lopen mooi door.
Van Jessica krijg ik een mini-workshopje over de beukenhouten klepper. Ze verteld dat een strijkijzer met stoom op de betreffende te pletten locatie direct druk moet krijgen van de beukenhouten klepper en dat daar de hete stoom intrekt. Op die manier krijg je naden die niet mooi open te strijken zijn mooi open, plat en strak. Het is een handigheidje om direct na het stomen het strijkijzer veilig neer te zetten, direct de beukenhouten klepper te pakken en op de gestoomde plek druk te laten uitoefenen. Eventueel bij het stomen een strijkdoek gebruiken, als de stof de temperatuur niet hebben kan en dus bescherming nodig heeft. Direct na het weghalen van de klepper zie je een perfect open gestreken naad, die super plat is.
Dan ga ik even bij Anouk buurten hoe lang het koffiezetten duurt, want ik heb eigenlijk niet zo veel verstand van koffie zetten, want dat zet ik thuis nooit, want er drinkt niemand koffie thuis. Ik zie dat ze met een prachtig nachtblauw mini-pailletjesstofje bezig is, voor een bomberjackje voor dochterlief. Wat een prachtige kleur pailletjes, en een beetje mat-achtig. Haar freule vond het stofje eerst stom, maar nu drie kwart jaar later, is het ineens toch goedgekeurd. Ik dreut even terug naar mijn werkplek, en zet de wekker zodat ik het niet vergeet. Een kwartiertje later, want ik gok dat ik er circa een kwartiertje over doe, ga ik koffie zetten. Tialda heeft toevallig al de waterkoker aangegooid, want ze had zin in een mok thee. Al kletsend giet ik water in de koffiezetter, doe koffie in de filter en probeer ik de knopjescombi uit, en diegene die me het logischt lijkt is de winnaar, en zowaar hij doet het nog ook. Ik zet de mokken klaar voor 24 personen, en pak het lekkers erbij. De thermoskannen spoel ik om, en dan is het een kwestie van als de ene pot gezet is nóg een pot te zetten en als die is doorgelopen en de thee en de koffie in de thermossen zijn belandt, roep ik alle dames dat de koffie, thee met lekkers klaar staat.
Tijdens de koffie met Carine lekker zitten kwebbelen over allerlei naaitechnieken.
Met Tialda lekker gekwebbeld over bh's en ze laat wat voorbeelden in een boekje zien, en wat zij nu aan het maken is, zie foto hierboven.
Na de koffie ga ik nog een tijdje verder met naaien en strijken, want dat moet om en om. Ook pas ik het jurkje even door, en ik wordt er helemaal blij van. De plooien zijn nog zoek, maar dat komt omdat het beleg nog niet is vastgezet bij de schouders. Dat komt morgen wel weer...
's Avonds lekker op tijd opgehouden om te gaan borrelen, lekker kwebbelen en lachen (het werd hilarisch lachen, want we konden op een gegeven moment niet ophouden met lachen). Het werd een latertje, want ik lag geloof ik rond een uur of half twee pas in mijn bed.
De volgende ochtend iets later opgestaan dan de dag ervoor, maar voor mijn doen best vroeg. Na het ontbijt ga ik lekker aan de gang, en ga verder met het ruitjesjurkje. Ik ga eerst beginnen het halsbeleg met de hand vastzetten, zodat de snit, de plooien vanuit de schouders, die de coupe in de jurk geeft, op z’n plek vallen. Daarna natúúrlijk het jurkje even aandoen, want ik wil toch even zien hoe het jurkje ècht gaat vallen... en wat ik zie bevalt mij heel erg goed. Blij mee!
Tussendoor worden we geroepen voor de lunch, ik maak een lekkere tosti, even lekker kletsen, wat drinken en na de lunch ga ik met Tialda de vaat doen. Ik was af en Tialda droogt af en zet het gelijk weg. Al kwebbelend doen we de vaat, en voor we het weten is het weg.
Daarna gelijk verder met de manchetten. De originele mouwlengte vind ik te kort, dus een vind ik een leuke manier om de mouwen te verlengen. Ik gebruik weer ijverig de klepper. Dat is er eentje die ik binnenkort eens aan moet schaffen, want het werkt super! Allebei de kanten van de manchetten zijn hetzelfde, ik wordt er helemaal blij van.
Tussendoor ga ik mijn bovenbedje legen en het tweepersoonsdekbed opvouwen en pletten zodat de lucht eruit gaat en het in de tas past, want pfff… dat ding is gigantisch als je het opvouwt. Gelukkig passen de rest van mijn spullen er ook makkelijk bij, kwestie van in het dekbed duwen. Als dat klaar is, snel weer terug naar mijn manchetten, want die moet ik af gaan werken. De naadtoeslag van de mouw en één laag manchet moeten naar binnen gevouwen worden, zodat dat netjes weggewerkt wordt tussen de twee stoflagen van de manchet. Tig spelden verder, en miljoen kleine onzichtbare steekjes om het netjes vast te zetten verder, en dan wordt het een mooi strak en glad manchetje.
Het uitzicht rechts van mij... Ook links van mij een meter of 15 verderop, is ook zo'n lap raam met uitzicht op allemaal bomen.
De zoom is even een dingetj Ik sta voor de spiegel en trek de rok een stukje omhoog. De verhouding is het nèt niet. Ik speld een stuk om en loop weer naar de spiegel. Hmm, ik denk dat er even iemand met me mee moet kijken. Ik loop naar Carine en vraag of ze mee wil kijken, want ik twijfel een beetje. Het moet volgens mij nèt een stukje korter…
Ze loopt met me mee naar de spiegel, en speld een stukje korter. Het is het nog steeds nèt niet. Nóg een stukje korter, en yes! Het is goed, een verschil van mwah tot YES!! Het zit hem af en toe letterlijk in slechts 2cm.
Hierboven het resultaat van Inge (boven), en Jeanette (onder)...
De zoom ga ik met de hand doen, zodat er aan de goede kant niets te zien is. Ook de klepper wordt weer ijverig gebruikt. Als ik bijna klaar ben met zomen, gaat de klok richting 15:00 uur, ik moet nog 20cm en ga rap door, want ik wil het af hebben. Even na drieën is de zoom af en ga ik de spullen opruimen en naar de auto brengen. Ik help Jessica met het opvouwen van haar stofjes, zodat het netjes in haar kratje past en niet ontploft. Daarna wat spullen heen en weer brengen naar haar auto, en dan is uiteindelijk iedereen wel klaar.
Wát is het heerlijk zo'n naaiweekend met alle dames van Sancho (Voormalige Naaivereniging). Lekker achter elkaar met stofjes, naaimachines, creatief bezig te zijn, in combinatie met wat eten en drinken, wat of eigenlijk een heleboel gigantisch gekwebbel, gelach en af en toe een corvee tussendoor... Voor herhaling vatbaar!!
