Op dinsdag 17 december kwam ik met mijn koektrommel in botsing met een zeer haastige medebestuurster op de weg! Haar eerste reactie was dan ook waarom ik dat nou deed. Eh... Ik was sowieso al verbaasd dat ik een aanrijding veroorzaakt had, maar deze reactie zag ik niet aankomen en ik reageerde ook met "Ik doe dit niet voor mijn lol!". Ze schakelde terug qua schietpeloton met woorden en keek naar mijn tuut en zei dat ik veel schade had, meer dan zij. Fijn, mij best, boeiend, interesseerde me eerlijk gezegd geen bal. Iedereen was heel, da's belangrijker. Ze vroeg of ik zo'n schadeformulier had. MK nam snel een snoekduik in het handschoenenkastje, want madame had haast om haar kind (weet niet of het een zoontje of dochtertje was) op te halen. Ik zat met grote ogen naar dat formulier te kijken, want die zag ik eigenlijk voor het eerst ècht in mijn handen. Logisch heb er geen ervaring mee. Ik rij al 24 jaar schadevrij.
Ongeduldige madame pakte dat ding en begon druk te schrijven en te ratelen dat zij dat wel wist. Mja... dat vermoede ik al gezien haar zware voet. Er werd wat uit haar auto geroepen, dus ik kreeg de pen in mijn handen geduwd en ik begon ook maar even druk te schrijven, laat ik haar voorbeeld maar even overnemen. Vervolgens kwam ze terug en liep ze weer naar de auto en kwam ze weer terug druk ratelend dat ze toch ècht haar kind op moest halen. Of het niet even per telefoon afgehandeld kon worden. Mij best. Ik had er inmiddels wel genoeg van zo midden op de weg te staan met een ratelende druk heen en weer lopende tante.
Freule zette haar telefoonnummer erop en ik de mijne. Ze scheurde een vel van het formulier af, vouwde het dubbel, plof in haar zak en zoef weg was ze. MK die ook in de tuut zat zag ineens een zwart onderdeel van mijn tuut op de grond dweilen en wees er naar, dus ik loop naar dat zwarte gevaarte en loop terug naar de tuut terwijl een aankomende gróte tuut met een zwart (boos) gezicht druk naar me zit te gebaren. Ik weet alleen niet waarom, want hij kan makkelijk langs dat koektrommeltje van mij. Mijn tuut stond dus letterlijk midden op de weg hè, op de strepen!
Ik was trouwens de rest van de dag verbaasd, met mijn wenkbrauwen op mijn achterhoofd van verbazing dat IK een aanrijding had veroorzaakt. Ik reed niet hard, de dame die om de bocht kwam des te harder, en de schade is aanzienlijk. Ik vind make-up leuk hoor, maar niet op mijn tuut!
Maar goed de verzekering de volgende dag gebeld en het bleek dat ik met mijn tuut gewoon naar het schadebedrijf kon gaan. Alles werd vergoed en de verzekeringspremie bleef gelijk omdat ik al 24 jaar schadevrij heb gereden. Zij regelde het contact met de drukke tante en ik hoefde alleen mijn tuut te brengen en te halen bij het schadebedrijf (of weet ik hoe het heet). Nou oké, doene we.
23 december om 08:00 uur gebracht en 24 december ergens in de middag opgehaald en wat glimt mijn tuut zeg!! Helemaal gepoetst, zelfs aan de binnenkant was de stofzuiger er doorheen gehaald! Ben weer helemaal blij met mijn make-uploze glanzende koektrommel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten