Het is weer tijd voor “Een kastje per dag”… In mijn huis zijn sinds mijn verhuizing in 2014/2015 aardig wat verhuisdozen onuitgepakt gebleven. Aan de ene kant omdat ik bezig was met mijn huis, aan de andere kant omdat ik het gewoon te druk had.
Het is nu tijd om de boel eens goed uit te zoeken, en te ontspullen, want dit huis is niet groot genoeg om alles te bewaren.
Het is een jaar of 7 á 8 geleden dat ik geregeld een kastje per dag in de kladden pakte. Dat was niet altijd letterlijk een kastje, het kon ook een keukenla zijn, manden, tassen etc… Alles waar zich rommeltjes ophoopten, dat pakte ik aan. Van toen herinner ik me dat ik eigenlijk meer aan het her-organiseren was, dan daadwerkelijk aan het ontspullen. Alleen wat stuk was of incompleet ging weg… de rest werd netjes geordend en kreeg een net plekje, en het zag er weer netjes uit (voor eventjes…).
Deze keer ga ik wat rigoureuzer aan de slag… Ik mix twee systemen door elkaar… Aan de ene kant “Een kastje per dag”… aan de andere kant het systeem van Mari Kondo… maar dan á la ippies… oftewel:
- niet á la Marie Kondo álles per hoofdstuk (soort) uit het huis op één stapel ploffen en dan uitzoeken, bedanken (want dat doet Marie Kondo) en wegdoen of houden.
- niet á la “Een kastje per dag” elke dag “een kastje” doen in huis
- maar een mix van die twee… Per soort, elke dag “een kastje” wel á la Marie Kondo alles door mijn handen laten gaan, maar vooral bewust er van zijn… Wil ik dit bewaren, wordt ik er blij van…
Ik begon eerst met een serie Marie Kondo afleveringen te bekijken op Netflix. Leek me als moeilijke weggooier wel handig om stevige gemotiveerd te worden door zo’n ontspuller als Marie Kondo. Het welkom heten van de woning vond ik een beetje vergezocht, maar moet ieder voor zichzelf weten. Ook het bedanken van elk ding wat je in je handen houdt vond ik ook een beetje té (misschien mijn Hollandse nuchterheid, geen idee). Maar of je er blij van wordt wat je in je handen hebt, leek me wel een logische, want waarom iets bewaren waar je niet blij van wordt. Dus… die logica moest ik vasthouden. Niks als-en en maar-en… maar simpel… wordt ik er blij van…
Ik begon met hoofdstuk 1, kleding, maar voegde er ook mijn oudste dochter en mijn stoffen aan toe, en ook de zakken met knuffels die ik tussen de zakken met kleding vond. Het is tenslotte allemaal van stof gemaakt. Mijn jongste dochter hielp mee, want we begonnen met haar kledingkast, en daarna met de kleding van vroeger toen ze klein was, alles wat ik tegenkwam van Collie-Collie en verkleedkleding die ik allemaal voor de kinderen gemaakt had.
21 januari: Oudste dochter was bij mij, en ik had een aantal weken terug al geroepen dat ik een en ander met haar wilde doorspitten. Of ze de stoffen voor haarzelf nog steeds mooi en bij haar passend vond. Met zijn tweetjes de trapkast leeg getrokken, werkelijk de héle zithoek was bezaaid met shoppers/tassen/tasjes en je-weet-wel-tasjes (van mij). Daarna saampjes op de bank, met wat drinken er bij ter versterking en daarna een systeem van mama trekt het er uit… geeft het aan dochterlief, die het vervolgens in een tas doet van houden of terug geeft, en dan plof ik het op de naaitafel, zodat ik het later kan sorteren/ordenen om mee te nemen naar het naaiweekend van Sancho. Uiteindelijk anderhalve vuilniszak om weg te gooien en twee grote shoppers om mee te nemen naar het naaiweekend.
Overdag bij het verzamelen/lokaliseren van alle dozen/zakken met kleding door het huis met een zijsprongetje gemaakt door de plastictassen/prullenbakken met plastic flesjes, verpakkingsmateriaal, lege flessen wasmiddel e.d. verzameld en dat was gewoon een hele zak vol (zo’n zak waar je plastic in moet verzamelen). Één vuilniszak met papier (zolder/slaapkamer jongste en middelste en mijn werkkamer) en 1/4 zak met rest (grijze bak).
De kledingkast van jongste is niet zo lastig om te doen en een goede oefening voor mij. De jongste zat op het bed een miniplekje wat nog leeg was. Want ik had ter voorbereiding vanmiddag álles uit de kast getrokken, ècht alles hè, op het bed geploft… De dame hoefde alleen maar ja of nee te roepen… Bij een ja, hing ik het in de kast, of ik vouwde het op, en bij een nee mocht de dame het in een kledingvuilniszak laten ploffen. Was het kledingstuk op, stuk of lelijk, dan belandde het in de “rest”vuilniszak. Al met al vlotjes al kletsend, met muziekje op de achtergrond gingen er twee vuilniszakken met kleding uit haar kast.
23 januari: Op zolder staan héél veel bakken en zakken met kinderkleding van héél lang geleden. Met gemak hebben we 6 vuilniszakken gevuld. Ook mijn schoenen bekijk ik met een kritisch oog, en een aantal paar gaan ook in de zak. Jongste houdt de vuilniszakken omhoog en ik plop het er in. Zij geeft ook haar mening als het moet blijven of juist weg moet. Het is voornamelijk allemaal kleding dat zij en haar oudere zus hebben gedragen en ik door tijdgebrek nooit heb uitgezocht/weggedaan.
Samen met de vuilniszakken met kleding van eind december (toen nog in het wilde weg uitgezocht) is de totaalstand vandaag op 11 vuilniszakken + 2 zakken met kleding + schoenen voor de Kringloop/kledingbak… 1 zak en 2 shoppers met stof, 1 doos en tas met papier en zak met plastic…
Het gekke of irritante is, dat ik het niet zie minderen om me heen, maar wel wéét dat het inmiddels uit huis is…
24 januari: We komen nu aan de dozen toe van mijn werk. Proefmodellen en uitprobeersels van Collie-Collie, waarvan ik alleen de exemplaren waar ik èn de jongste een speciale binding hebben heb bewaard. Ook verkleedkleding komen we tegen (is héél veel van gebleven, want daar zaten ècht pareltjes tussen en die waren volgens de jongste véél te leuk, dus bewaren!! en heb geluisterd, en alles is netjes in een doos opgevouwen).
Deze keer is de “opbrengst” slechts 5,5 vuilniszak. Maar ook hele mooie knoopjes gevonden van een jasje, dat werkelijk niemand meer aan zou willen trekken. Ook de schoudervullingen heb ik er uitgehaald, want die kunnen makkelijk hergebruikt worden.
25 januari: Tussen mijn naaiprojecten, je weet wel de je-weet-wel-tasjes, gestruind en daar 3 projecten uitgevist die weg mogen. Ik heb de spelden, patroonpapier en stoffen van elkaar gescheiden, en de spelden in het speldenkussen gedaan, patroonpapier bij het papier en de stoffen in de zak met stofresten gedaan.
29 januari: even een uurtje op zolder weer “rond gestormd” met jongste, die lekker een muziekje opzette en aan het kwebbelen was. Deze keer mogen 8 vuilniszakken vol weg. 4 zakken met kleding/knuffels, 2 zakken voor de kringloop met speelgoed, was even een zijsprongetje, maar dochterlief was er nu, dus gelijk welles/nietes en hopla uitgezocht en klaar en 2 vuilnis. Ook 2 plastic bakken vol prachtige stofrestjes van kinderstofjes/-projecten en 2 plastic bakken vol restjes en geknipte vierkantjes voor het naaiweekend en toch is er niet veel meer vloer leger .
Pfff wanneer ga ik toch eens resultaat zien??? Helaas is het na ca. 26 vuilniszakken qua volume, nog steeds niet ècht te zien. Misschien komt dat omdat ik nu op één soort zit te azen, en dan van alles opzij moet duwen en doen… Dat maakt het er op zolder nu ook niet bepaald netter op… maar al met al… er gaat best veel weg… dus… na hoofdstuk 5 moet het hier toch een stuk leger zijn!!
Uiteindelijk heb ik niet elke dag een kastje gedaan, maar dan bracht ik die dag de vuilniszakken weg naar de kringloop, kledingbak, papier bak… etc. Al met al was ik niet lang bezig per dag. Van kwartier voorwerk in mijn eentje (het lokaliseren van de dozen/zakken/op bed gooien), tot twintig minuten tot drie kwartier samen met jongste waren we daadwerkelijk aan het uitzoeken. En als het langer was, kwam dat met name omdat ik het overgeblevene gelijk op de juiste plek wilde neerzetten, en dan eerst wat anders weg moest halen. Ik wil het namelijk wel goed doen, dus wat nu een plek krijgt… blijft daar ook!
Hoofdstuk 1, kleding, stoffen en knuffels heb ik gehad. Het volgende is hoofdstuk 2, boeken, papieren e.d. Ik heb zo het vermoeden dat dat een pietsie moeilijker zal gaan dan kleding en meer zal wegen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten