Tafeltjesdans

Een werkplek voor mijn naaimachine is af en toe wel eens een gedoetje... Eigenlijk heb ik graag veel ruimte om me heen, dus dan zit ik aan de eettafel... Maar na een tijdje, op en af van de tafel in verband met eten c.q. het zat zijn dat de eetgedeelte zo'n ongezellige rommelige bende wordt, krijg ik het ineens op mijn heupen en zwiep alles de woonkamer uit... en dan verdwijnt alles weer naar boven, naar mijn werkkamer, of zelfs achter kastdeuren... Mja... hmmm... en hoe lang duurt dat...

Niet lang... want zoals je ziet op de foto... het gaat prima als de werktafel alleen wordt bezet door de laptop en een naaimachine, maar meestal heb je ook een locker nodig, en als ik een project onder handen heb, ligt er een stapel papier en stof, of als ik bezig ben met mijn administratie, belastinggedoe met tig mappen en stapeltjes, pffff...Dus dat ontspannen gezellige sfeertje van de foto is dan ver te zoeken... 

Nu is de werktafel in mijn werkkamer in verhouding nogal groot, want als ik de deuren open doe van de voorraadkast, dan zit ik klem... Moet ik de lade eruit trekken... dan kunnen de deuren niet wijd genoeg open door een of andere reden, dan kan ik dus niet bij het kleinspulvoorraad en dus de order niet compleet maken... Niet handy!! Dan is de tafel voor mijn, niet zulke lange armen, te diep om makkelijk het rolgordijn te laten zakken of op te halen c.q. het raam open te krijgen... Dus, wat gebeurt er dan... geen raam open... geen licht... en dat laatste is voor mij geen strak plan, aangezien ik erg slecht tegen weinig daglicht kan... 

... uiteindelijk verhuisd alles gewoon weer naar beneden, wat ik eigenlijk ook het prettigst vind, want ik hou er namelijk van om er gezellig bij te zitten. Totdat alle rommel me weer tegen het strotje vliegt en ik alles weer naar boven zeul... óf het laat liggen en dan gebeurt er gewoon niks meer...

Nou, dat geniks versus gejojo is een bekend fenomeen dat ik in mijn vorige huis opgelost had door een kleine eetkamertafel bij het raam in de woonkamer te plaatsen en dat beviel mij perfect. Ik had een aparte werkplek voor mijn werk onder de (donkere) trap, en een aparte fijne werkplek met naaimachines. Ik zat er gezellig bij, een bak licht van een gigantisch raam van 4m bij 1,75m of zoiets... Het enige was, dat tijdens de film ik niet met de locker mocht werken, want het gaspedaal wordt door mij wel eens flink ingedrukt en dan hoorde ze de film bijna niet meer, dus locken was afdeling overdag... Nou vooruit dan maar...

Maar goed, mijn woonkamer is veranderd, maar ik niet... en ik zit nu dus alweer ruim 2 jaar te hannesen met de afdeling werkplek om lekker te naaien en te creëren. Het resulteert dus geregeld in wel willen naaien en creëren, maar uiteindelijk geen fut om alles erbij te slepen wat ik nodig heb... Of verdwijnt door de rommeligheid de rust in mijn gat om aan de gang te gaan...

Wil ik weer kleding gaan maken, en dan bedoel ik niet voor een scheutje van een weekje, maar gewoon lekker wekelijks achter mijn machientje snorren. Dan zal ik dus structureel iets moeten veranderen en dan graag in het modelletje van vroeger, want dat werkt! In mijn hoofd dragen mijn hersenen allerlei oplossingen aan, héél wat nachtelijke uurtjes worden er aan gespendeerd... Maar alle ideeën zijn nogal een warboel en niet te overzien of er héél wat verzet worden. En is er geen garantie of het wel past of kan... dus het risico dat alles weer terug moet is behoorlijk aanwezig... Oepsie dus...Maar na een zwik weken is die tafeltjesdans hardnekkig in mijn hoofd verankerd en wil ook niet meer weg... Dat houdt dus in: de te grote tafel in de werkkamer te laten verdwijnen... de inschuifbare eettafel weer op z'n "oude" plekje voor het raam neer te zetten (aan exact dezelfde kant als "toen" met in de ochtend een heerlijk zonnetje om de dag mee te beginnen). En mijn bureau van zolder plukken, dat vorig jaar nog in gebruik was als bureau en nu zich nutteloos op zolder staat te vervelen en die ik toch weer een werkfunctie wil geven in mijn werkkamer (ook al is de buitenkant niet wauws... gewoon een likkie verf, maar daar over een andere keer)... 

Nu kan ik dit niet in mijn eentje, en zag ik dat met mijn energieniveau ook niet zo snel gebeuren helaas... En tegelijkertijd wist ik niet of het allemaal wel kon c.q. paste... Tsja... Maar manlief zag mij tijdens het avondeten in staarmodus en vroeg wat er was... Ik vertelde waar mijn hersenpan het nu toch zo druk mee had... en ik vertelde van "Als bureau nu zo, dan kan werktafel als eettafel, en dan kan oude eettafel naar daar... en misschien moet servieskast wel zus... en kunnen lelijke eetkamerstoelen gelijk op Marktplaats en de eetkamerfeauiltjes van daar naar daar en die van boven ook daar...  

Als ik het zo neertik is er geen touw aan vast te knopen, maar gelukkig kent hij me wel langer dan vandaag en die kan mijn hersen capriolen gelukkig wel volgen en zag er wel een gat in... De week erop ging het gebeuren... (inmiddels alweer twee weken geleden)...

Dus... zaterdagochtend... ontbijt achter de kiezen... en ik kijk rond, en de moed zakt in mijn schoenen... Daar heeft manlief geen last van, maar die kijkt ook niet elke dag tegen dat probleem aan èn het is ook niet zijn probleem, dus dat maakt het allemaal makkelijker... Hij is vers en begint gewoon de eettafel in elkaar te schuiven en te verhuizen naar het raam. Vervolgens trekt hij de deurtjes open van de servieskast en ploft (zet het voorzichtig neer) het servies op de nu kleine tafel.. Daarna worden er doekjes gepakt uit de keuken. Hij tilt de kast aan een hoek omhoog, en ik frut een doekje onder alle pootjes, want ik reageer gelukkig wel op de opdrachten van hem. Daarna wordt de kast naar de andere kant van de woonkamer geschoven. Als ik kijk waar de kast nu staat en naar de plek waar die stond, dan voel ik een steek van jammer... mooie gezellige muur is weg... maar goed... Er is een tafel van 1m x 1m bijgekomen, en dat gaat niet zonder opvullen van de ruimte, dus tis vol!.

Daarna gaat manlief de werktafel boven uit elkaar halen en ik moet de eetkamerstoelen even draadjesvrij zien te krijgen met de stofzuiger, want ik wil een kiek bakken zodat ik ze op Marktplaats kan zetten. Daarna roept hij van boven naar beneden wat hij met alles moet wat er op de werktafel staat en ik zeg... "Maakt niet uit!"... Oeh... ik ben ècht moe... Normaal heb ik wel een opdrachten- of volgordelijstje en sta ik er met mijn neus bij, maar nu is die bende die in dat hok is ontstaan in de afgelopen maanden iets te veel voor mijn humeur, dus ik geef hem carte blanche...

Als de tafel naar beneden is gekomen en de functie eettafel heeft gekregen worden de oude stoelen opzij geschoven en andere eetkamerfeautuiltjes aan de eettafel gezet, en dan ineens wordt de woonkamer héél vol... Oef, dat is geen strak plan voor iemand die dól is op ruimte en licht om zich heen. De stoelen worden ook rap weer weggehaald en de lelijke eetkamerstoelen worden weer teruggezet... sjucht...

Daarna... ja we zijn er nog niet, wordt door manlief mijn oude bureau van zolder geplukt en in mijn werkkamer neergezet. Ook al is dat ding foeilelijk, als de tafel daar staat overvalt me het gevoel dat ik eindelijk kan ademen in dat kleine ukkepukkamertje... Ik kan bij het koord van het rolgordijn en ik kan het raam eindelijk openzetten, zonder op het bureau te klimmen. Het bureau kan nu ook een kwartslag gedraaid worden, zodat ik totaal niet meer tegen de kastdeuren aanloop... Héérlijk!!

Even later hebben we even een pauze. We zitten op de bank en ik zeg tegen manlief dat ik het jammer vind dat de servieskast aan de andere kant van de kamer staat.. want ik vond het eigenlijk altijd zo'n mooie en gezellig hoekje met die kast en het oude ladenkastje ernaast en zo... Hij beaamt dat hij de kast nu ook totaal niet tot zijn recht vind komen. Ik vind eigenlijk dat de kast daar in z'n eentje gewoon géén potje is... Hij staat op en begint gelijk met schuiven met de tafel... de bijzettafel en alles wordt gerouleerd en gedaan. Uiteindelijk komt de tafel voor het raam iets uit het midden, zodat er genoeg ruimte is voor mij om te zitten en genoeg ruimte is voor de bijzettafel.... Zoefffff en de kast gaat weer terug naar zijn oude stek... Hè... dát voelt weer goed!

De eettafelfeautuiltjes die op die plek stonden gaan nu ècht uit de kamer, het kan gewoon niet in één ruimte. Er moet gekozen worden. En ik kies er voor om weer heerlijk met mijn hobby bezig te kunnen zijn en natuurlijk ook deels voor mijn werk, want dat is een beetje verweven met elkaar.

Het resultaat is dat de meubels nu best in balans staan. Natuurlijk zijn er altijd wensen, maar met wat ik nu heb aan meubeltjes is het prima... Nu alleen de rommel nog. Ik verzamel alle lappen die ik overal uitgetrokken heb voor de herfst- en wintercapsule weer en leg ze in de kast. De je-weet-wel-tasjes die ik bij elkaar geconcentreerd had verzameld voor mijn Uitdaging van Sancho, vóór 1 oktober wilde ik ze weg hebben, en dat is dus totáál niet gelukt, heb ik in een doos gestopt. Lekker overzichtelijk en in de buurt, zodat de tasjes er ook uitgehaald worden. Dan rest nog de stapel met modeboekjes waar de kledingstukken in staan die ik binnenkort zou willen maken... Zo los zwervend is niet handig en ook niet goed voor het behoud van de boekjes, dus ik zet ze in een doorzichtige tijdschrifthouder.

Nu moet ik alleen nog de hoek met gereedschap naast de lapjeskast legen en naar zolder brengen. Daarna de machines onder de side-table en de doos met je-weet-wel-tasjesdoos op die plek poten en dan is alle rommel netjes uit het zicht. Héérlijk!!

Naaimachine.... lockmachine... here I come!!!