Ik heb ze af!! En volgens mijn dochters zijn ze goed gelukt! Ze zitten lekker en de stofjes vinden ze lekker zacht. Ik heb geloof ik nog nooit een kledingstuk gemaakt, waarin tien verschillende lapjes zaten en ELF verschillende kleuren klosjes met garen! Het kopen van de stofjes was leuk, nu heb ik die lap met Japanse kindjes minstens een jaar in huis. Ik vond hem zo leuk, maar ja, en dan. Een paar weken terug groeide het idee, nadat ik voor m'n oudste dochter een jurkjespatroon had uitgeprobeerd voor een carnavals-kamermeisjeskostuum en die was goed gelukt. Ze draagt hem ook gewoon! Als tuniek is 'ie wel korter gemaakt. Ik moest nog wat lapjes hebben en dat werden er een stuk of negen erbij.
Ja, en toen. Het patroon in 6 maten uitgewerkt in mapjes, helemaal geordend met kaartje erin, wat het is en in welke maat. Daarna de tafel gedrapeerd met alle lapjes, een beetje combi-kijken. En daarna alle onderdelen, per onderdeel in 6 maten bij elkaar, zodat ik per lapje een onderdeel van de tuniek kan knippen. En dan is het kijken, kijken, kijken, bakkie leut, meten, kijken, meten, bakkie leut, gelukkig moeders belt. Even kwebbelen, wat ik aan het doen ben, ondertussen kijken, kijken, en nog een slokje leut.
Tijdens het kwebbelen bedenk ik dat ik na het knippen alles goed per maat bij elkaar moet houden, dus even mijn tassen van boven gehaald en weer in de lamp en aan de deurknoppen gehangen en ondertussen kwebbel ik nog verder. Wel handig zo'n lamp met superhaken, is 'ie wel niet voor bedoelt, maar 't is handig!
Dan zijn mams en ik klaar met kwebbelen en ga ik serieus de dingen die ik zéker weet eruit vissen, opvouwen, patroondeel erop en links van de tafel neerleggen en ineens binnen een kwartier is alles beslist en ga ik knippen. Ik krijg kramp in mijn vingers na 60 onderdelen te hebben uitgeknipt!
Zó, ik heb allemaal stapeltjes van 1 onderdeel van een tuniek in 6 maten. Dan ben ik even een sorteerbedrijf geworden en dribbel steeds van links naar rechts en andersom!
Daarna plof ik de stapels in de juiste maat tas... en kan de bups naar boven!
Dan per tas alles locken (op kleur dan is het aan de binnenkant mooier) en ga ik de boel in elkaar naaien en bedenk ineens dat gekleurd sierstiksel wel héél leuk is. De bakjes met klosjes garen worden opgetrommeld, en genienemienemut welke het leukst erbij past en natuurlijk genoeg op het rolletje zit. Dan bedenk ik me dat een dubbel stiksel ook wel leuk is, en wordt er helemaal veel heen en weer gestikt. Oftewel ik heb elke naad van de tuniek 3 keer genaaid! Dat bedacht ik toen ik halverwege was, oftewel ik heb geen 6 tuniekjes genaaid maar 18! Toen ik dat tegen Rem zei, schoot 'ie in de lach. Of ik soms om werk verlegen zat. Nee, maar ik vind het gewoon op deze manier leuk en mooi worden... kan je wel eens hebben, hè!!
Vanmiddag heb ik foto's van de dames genomen, nou zeg wat is mijn gang toch verrekte smal! En ik vind hem normaal toch wel aardig riant. Ik had heel leuk bedacht, dat ik de meiden zou laten rommelen door wat vogelhuisjes op te hangen en een beetje met elkaar te tutten bij de wijnflessentafel en het plankje met haakjes. Maar ik moest eigenlijk een halve meter door de betonnen muur heen, dan was de afstand pas goed. Maar met wat scheel kijken richting camera die 1 cm van de muur afgehouden werd. Ja, ik werd ter plekke die cabaretier van oud op nieuw wel, mijn ogen bleven bijna zo staan.
Maar de foto's zien er vrolijk uit en de dames hadden het prima naar hun zin. De jongste werd zelfs opgetild en daar móest ook een foto van komen. Hij staat nu lekker bovenaan als eerste foto, kunnen de dames morgen zien hoe leuk ze eruit zien! De foto direct hierboven, probeerde ze eerst wat serieuzer te kijken, de één corrigeerde steeds het gezicht van de ander (oftewel de ene lachbreuk/deuk) en toen de oudste op haar knie ging zitten keken ze elkaar zo schattig aan. Ja dan is het klik!
En morgen? Géén tien lapjes en elf klosjes garen, maar twee soorten stof, waarvan één wit, en maar één kleurtje garen, wat saai, zeg!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten