Dit was de kiek voor de nieuwsbrief "Wat zie ik daar?"
Het was gisteren een jolige boel in de woonkamer. Die was even te leen als "fotostudio". De hele eettafel lag vol met allerlei shirts, panty's kniekousen, schoenen, jasjes, leggings, rokjes, hoedjes, sjaals, handschoenen, tasjes etc. etc. Ik heb wel een half uur in alle kasten rondgestruind om alle rekwisieten te verzamelen!. Wel een vrolijke boel, hoor! Rem wist niet wat hij zag toen hij thuis kwam.... De eettafel verhuisde daarna voor de televisie, want aan de achterkant van het huis was het meeste licht, voor zover er vandaag sprake ís van "licht"!
Alles wat ik kon bedenken en nodig kon hebben heb ik op de eettafel neergeploft, zodat ik het als ik het nodig had gelijk kon pakken.
Even de freule helpen met haar torenhoge schoenen!
Ze kwam thuis en keek om zich heen, en wist gelijk... Ah, foto's! Maar ze begreep de hoed, handschoenen en schoenen niet zo, want die waren van mij. Maar toen ik uitlegde dat ik een gèkke foto wilde voor de nieuwsbrief en dat ze mijn schoenen en handschoenen aan moest trekken en mijn zelfgemaakte hoedje op, begon ze te glunderen. Kijk daar houdt onze supersonische verkleeddame wel van!
Ik gaf haar ook nog een gala-tasje en een antiek verrekijkertje en de dame zat volledig in haar rol. Ik zat op een krukje. Het enige wat ik riep als aanwijzing was haar voor haar vingertjes van haar linkerhandje in de supersonische grote handschoen.
Toen ik vroeg om zich om te draaien had ze wel even een probleem, want op hakken van 11 centimeter staat ze ook niet dagelijks. Dus hield ik haar beet, terwijl ze haar voeten probeerde te krijgen waar ze ze wilde hebben. Ze zei "Ik heb niet zoveel steun aan die schoenen, hoor!" en "Loop je echt met deze schoenen mama... Zelf?"
Toen zei ze dat ze nog wel iets wist, en dat ik even moest helpen. Ik hield haar vast en ze draaide zich om, pakte het stoeltje achter haar en ging zitten, maar ja... die schoenen, hè. Die waren héél wat anders van plan, een schoen gleed weg, en de ander bungelde aan haar enkel. Dus ik zette één voetje (hak) vast achter een spijl van het stoeltje en de ander probeerde ik zo te zetten dat de schoen bleef staan en er niet met haar voet vandoor ging. Verrekijker moest ook weg, want die heb je als je zit niet nodig...
Toen ze eenmaal zat, begon ze gelijk te "spelen". Het enige wat ik zei of ik wel of niet het rokje nog zag, want ja, het gaat uiteindelijk om het rode rokje!
Toen wilde de dame van het krukje af, want ze wist nog wel iets, maar dan wilde ze de andere schoenen uitproberen... dat zijn de schoentjes van haar zus haar galafeestje van vorig jaar. De freule vond dat ze ze al bijna paste, ahum, maar liefst drie maten te groot. Maar ze vindt ze perfect! En hup tasje kreeg ik in mijn handen geduwd en de dame begint, zodra mijn achterwerk mijn krukje raakt te bewegen en roept af en toe "Zo mama?", "Zie je het rokje nog?". Gewèldig! Ik heb in die paar minuten met verbazing naar m'n uk gekeken, of eigenlijk dame gekeken.
Uiteindelijk moesten het turquoise en paarse rokje ook nog en de dame was héérlijk op dreef. Dit zijn de foto's geworden die in de webwinkel zijn geplaatst bij de rokjes. Ik ben er héél erg blij mee.
Dit zijn de detailfoto's van hoe het rokje er aan de binnenkant uitziet, en ik wordt er steeds vrolijk van als ik er naar kijk! De rokjes waren leuk om te maken, en de fotoshoot was de kers op de supertaart!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten