Oh, wat kan een uur lang duren als je kind maar niet thuis komt. Oudste had zijn laatste uur tot half vier (inmiddels ander rooster dus ik ben nog niet helemaal gewend aan de nieuwe tijden)! Ik verwacht hem dan zo kwart voor vier á vier uur. Maar géén zoon te zien. Je snapt, ik kijk op mijn horloge en denk, misschien is 'ie even naar de stad met een klasgenoot even een blikje fris kopen. Hij krijgt op woensdag altijd 2 euro, zodat hij wat lekkers te drinken of eten kan kopen door de weeks op school. Nog niks aan de hand. Ik voel nog niks, geen stress, geen paniek, ik ben nog zen.
Dan gaat het half vijf worden. Ik vraag aan oudste dochter "Was er nog iets bijzonders op school?" - extra sport of iets anders leuks - maar nee, niks bijzonders. Hm, krijg toch een hmm gevoel, maar oké, ik blijf zen. Dan wordt het donkerder en donkerder. Ik bel manlief op (zit ergens in Brabant, dus niet bij de hand om mijn trillende handje beet te houden). Hm, die blijft übercool en zegt, "Ja, rustig maar, komt heus goed, hij is vast nog ergens langs gegaan". Hm denk ik dan hij belt of sms-t ALTIJD als hij wat gaat doen wat langer dan een half uurtje duurt.
Je voelt hem aankomen, ik ga drentelen en voel me toch stillekes aan NIET zen! Ik bel moeders op en leg weer neer, want ik wil die ook niet gelijk in de super stress gooien. Maar ja, om half zes kan ik het toch ècht niet harden en bel ik ze op. Of zoonlief daar nog langs was gekomen (ze wonen vlak bij school), maar nee, niet het geval. Ik krijg pa aan de lijn, welk gebouw zat 'ie vandaag, wat had 'ie aan. Krijg ma aan de lijn, pa gaat even langs school en even rondkarren. Ik tetter nog even naar mijn moeder, dat oudste vandaag z'n tweede test heeft gehad, deze keer een IQ-test en dat hij daar niet onrustig van was geweest van te voren en met een prima pet naar school is gegaan voor de resterende uurtjes. Knaag, knaag, knaag.
Ik voel me TOTAAL niet zen! Zit te sniffen, meiden hangen voor de ramen om naar fietsers te gluren. Wat is DIT vréselijk. Ik voel me rampzalig, knoop in mijn buik, bel om tien over half zes manlief op, die gaat de mentor bellen. Ik had school al gebeld en daar werd al niet opgenomen. Even later belt 'ie terug dat ze hem gewoon op school hebben gezien en dat 'ie prima pet had. Hij gaat de politie bellen, al zegt 'ie er gelijk bij dat 'ie niet zo gauw wat doen, omdat het al een grote lijs is. What ever BELLEN s.v.p.!
Even later belt 'ie terug "Wat had zoonlief aan?" Mijn lief is niet zo goed in kleuren, dus ik vertel. Donkere spijkerbroek, kobalt blauw shirt met zwarte letters, en zwart-wit ski-jack met paars binnenkant.
Ik heb nog niet koud neergelegd en ik zie zwart-witte vegen. Ik geloof mijn ogen niet, maar daar is 'ie! Ik VLIEG naar de voordeur, terwijl ik herhalingstoets indruk om Rem te bellen (krijg voice mail, grrr) en ik hang om zoonlief z'n nek die er geen bal van snapt en eigenlijk héél erg schrikt, want ik knuffel best wel graag hoor, maar niet als hij nog niet eens zijn fiets heeft geparkeerd. "Waar was je nou!" roep ik al snuffend. Ik was bij puntjepuntjepuntje., ik heb je een sms-sje gestuurd. Maar die heb IK niet ontvangen. Onze huistelefoon heeft geknipperd, en ik heb 't opgeroepen, maar er stond niks. Zoonliefzegt gelijk, dat hij voortaan wel belt. Helemaal mee eens. Bel gelijk moeders op, die gelijk huilt door de stress, ze zei dat papa net van plan was naar ons toe te komen. Ooooooo, wat heb ik ze een stress bezorgt.
Tien tellen later toch Rem aan de lijn gekregen, die was inmiddels onderweg naar huis, maar gaat weer terug naar kantoor, had een vergaderavond, en iedereen die hij had opgebeld bellen, zodat iedereen weer zen kan worden.
Door alle commotie heb ik dus niet aan eten koken gedacht of überhaupt aan eten, was ik veel te misselijk voor! Maar dochterlief duikt de keuken in, roept "Hebben we eieren?" en gaat omeletten staan bakken en binnen een kwartier heeft iedereen gegeten, behalve ik, ik moet nog EVEN bijkomen. Ik ben nog steeds misselijk.
Maar dat vind ik niet erg, oudste zit naast me, die heeft me nog nooit zo van de leg gezien en zit strak tegen me aan, héérlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten