Vorige week lag er een dik envelopje op de mat, geadresseerd aan de jongste jongedame. Claudia, je had haar snoetje moeten zien. "Krijg ik post?". Ze snapte even niet waarom, maar ik wist dat natuurlijk wel, en vertelde dat het was van diegene voor wie ze een beterschapskaart had versiert met bloemetjes. Toen ze de enveloppe open maakte. de verjaardagskaart met het lieve briefje las, vond ze dat superlief. "Er zit nog iets in, in een zakje!". Alles werd door haar bewonderd. In het organza zakje zat een tubetje met roze bloemetjes erop, dat moest natuurlijk gelijk open.
Een kloddertje op haar vinger, beetje smeren, wrijven, nog een kloddertje en dat snuitje. Helemaal blij.
Aan het zakje zat ook een metalen bloemetje, dat kreeg haar knuf Panda om haar nek.
Dank je wel Claudia, namens de freule!
Het tubetje ligt op haar nachtkastje binnen handbereik, en het organza zakje ligt in haar "mooie dingen" bewaarblik. Daar zit alles in wat ze heel mooi vind, maar waar ze niet direct iets mee doet. Er zitten versierkrulletjes van cadeautjes in en organza zakjes, bloemenkaartjes, sieraden doosjes. Ze zit er geregeld heerlijk mee te spelen, dan wordt alles eruit gehaald, opnieuw gekruld, doosjes worden gevuld met kraaltjes of andere ditjes of datjes. De organza zakjes krijgen vaak een stukje van een geurzeepje. Ik had vroeger een met behang beplakte schoenendoos vol met dat soort "spulletjes". Ik zie haar precies hetzelfde doen als ik. Zó leuk om te zien dat dat "erfelijk" is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten