Oooooooooooooooooooh.........................

Vanochtend een klein zielig huilend meisje thuis gekregen. Dochterlief zag ik aan komen fietsen op een hele rare tijd. Kwart voor elf, spierwit, knal rode ogen en neus. Ik dacht van de kou. Maar nee, ze zat huilend op haar fiets. Met hele kleine oogjes. Bij het openen van de voordeur dook ze m'n armen in en kwam er hakkelend zonder geluid uit... "Zó'n hoofdpijn!". Als oudste dochter krijst heeft ze fysiek véél pijn, haar scheen gestoten tegen de traptredes, vinger tussen de deur o.i.d. maar als ze géén geluid maakt, dan moet je je zorgen maken... 

Huilend, zonder geluid, deed ze haar jas uit, tas af, fluisterde "Mam... bellen... nummer op briefje... tas"... en ze gaat zachtjes (!!???) zitten op de bank. Een hoopje ellende in het hoekje van de bank. Ik pak het briefje en loop naar de telefoon, en bel het nummer. Ik krijg de congiërge aan de lijn, zeg wie ik ben. Ik hoor gelijk "O fijn, dat krummeltje was toch een klein zielig meiske. Ik ben blij dat ze thuis is!". 

Dat vind ik zo fijn op deze school. Ze weten direct wie je kind is, of je nu aan de lijn hangt of voor hun neus staat. Ze weten ook of ze een broer of zus op school hebben. En dit systeem van een briefje meegeven aan een kind dat ziek naar huis gaat, zodat er teruggebeld wordt, vind ik een heel prettig idee. Dat geeft aan dat ze om die kinderen geven. Als ze denken dat het alleen fietsen niet gaat, dan gaan er twee kinderen mee of er wordt gebeld of zelfs gebracht. Zoon en dochter hebben allebei wel eens iemand thuis gebracht en dat vind ik wel een fijn idee.

De freule heeft waarschijnlijk door de ontzettende kou een kou in haar hoofd gevat, waardoor ze gigantische hoofdpijn heeft. Dusdanig dat ze kleine oogjes heeft, en heel voorzichtig gaat zitten en zachtjes praat. Alles in haar hoofd doet pijn. Ik heb, zoals mijn moeder altijd deed een compres voor op haar hoofd gemaakt. We noemde dat thuis altijd een Indianentooi, dat kwam doordat de sjaal, waar dat compres mee werd vastgehouden, allerlei fladdertjes had aan de uiteinden. Twee Ibuprofen gegeven, toegedekt met het warme plaidje en ben naast haar gaan zitten met haar hoofd op mijn schoot. Ze wilde me duidelijk vasthouden, voelen als troost. Een half uurtje later hoorde ik haar zwaar ademen, door de warme deken en compres is ze lekker soeselig geworden en in slaap gevallen... 

Mijn moeder zei altijd "Wie slaapt rust uit en wordt beter dan krijgen ze strakjes weer praatjespoep!". Ik hoop het hoor, dat ze strakjes weer lekker m'n oren van m'n hoofd kletst!

Up date: het is nu kwart voor vier en de dame is wakker en het is een klein beetje gezakt. Zoonlief is net thuis gekomen met de zelfde verschijnselen alleen dan in mindere mate gelukkig. Ik ga zo even een lekkere koek voor ze halen en maak een mok warme chocolademelk voor iedereen. Ik hoor namelijk een paar magen knorren en die van mij is niet de enige!