Knippen in een heel uniek mooi lapje... aiaiai

Mijn driedelige spijkerpak + rokje-project maakt nu niet echt scheutige vorderingen. Nu komt dat ook wel door dat getwijfel over maten en al die paspelzakken en technische zaken. Maar het doorslaan schiet nu niet bepaald op, is geen leuk karweitje en doe ik dus bij voorkeur niet achter elkaar. Hoewel dat eigenlijk wel een stuk snuggerder zou zijn.... Maar dat ben ik dus niet! Wel tussendoor een broek gemaakt in de maat van het bovenstaande pak en ... te groot! Weten we dat ook weer. Maar gisteren werd ik geïnspireerd en kreeg ik ontzettende zin in een rokje... door Yvonne van het blog Haivon. Zij heeft gewoon lekker in de reclamepauzes van "Project Runway" een rokje gemaakt... Kijk dat vind ik wel héél leuk, dat kietelt de vingers en actiefaxie-gevoel... Ik wil dat ook wel... Hoeft niet persé binnen de reclamepauzes ook af hoor, maar wel ongeveer, hè. Ik heb een rokpatroontje uitgezocht uit de stapel van mijn salontafel... niet te veel keus, maar wel genoeg. Een hele grote stapel betekent namelijk dat ik alleen maar aan het kijken ben, en dat kan ik úren volhouden. Ik roep dan steeds, deze is leuk... en deze, nee deze is nog leuker... o, deze is leuk en die, maar dan wat langer... hoe vind jij die??... mwah is denk ik niets, hè, knotsknieën en dat soort opbeurend geleuter. Bla bla bla blie bla bla... Je kent het waarschijnlijk wel. Nu, zo gezegd, zo gedaan. Binnen een kwartier een halfwijd rokje gevonden, perfecte lengte net over de knie (of zoiets). Heel simpel met een paar plooitjes, heupstuk,  blinde rits. Je kan kiezen wel of niet voeren, ik doe de gevoerde versie, want dan valt de rok mooier. Lapje gezocht, een fuchia roze zijde met groen katoen bloemen geborduurd. Nu hoor ik je denken... ik zie blauw met turquoise en goud op de foto hierboven.... Ja, dat klopt... het ging er namelijk niet uit. De rok was nèt iets te wijd. Grrrrrrr, dat heb je al je een grote voorraad hebt, dan klopt er altijd wel iets niet wat je uit de stapel trekt. Het is te dik, te dun, te slap, te stijf, te weinig of véél te veel stof. Zucht..... lapje retour gestuurd en een ander stofje gepakt, zonder mutsen tien tellen later, hè! Een katoentje, drie maal raden van wie ik het heb gekregen... van mijn moeder. Volgens mij heb ik het al eeuwen in de kast, minstens 15 jaar! Maar ik wist nooit goed wat ik er van moest maken omdat het stofje zó apart is en zo uitgesproken is, dat ik gewoon nooit de lef had te bedenken dat ik er in rond zou lopen.... 

Hoezo stom... tja..., maar, en daar komt 'ie weer, ik werd deze week óók nog geïnspireerd door een ander blog.... Ja! Van Claire van het blog Haken en meer zag ik zóveel vrolijke rokjes en kleurige sieraden. Ja, daar werd ik helemaal vrolijk van. Ook nog met adresjes waar je dat soort vrolijks kan kopen. Nu ben ik normaal nogal van de eenvoudige snit, met uni-stoffen, wel met opvallende sjaal c.q. sieraad en dito schoenen. Qua tinten veel zwart, antraciet, marine, wit met her een der een knal ertussen van turquoise, paars, dieprood en fuchia... Maar op mijn turquoise suède jasje na, zijn alle kleuren eruit, omdat ik  die kleding vorig jaar eruit heb gekieperd (te groot). Volgens mij mag er nu wel eens een frisse wind door mijn kledingkast waaien en dan vooral een fleurige en vrolijke. Ik werk al 11 jaar niet meer op kantoor... Ik ben niet meer verplicht mantelpakjes te dragen, hoge hakken, lippenstift op en haar omhoog (dat was in mijn advocatenkantoortijd, héél lang geleden). Ik ging op platte schoenen met de fiets, dan trein en tram naar Scheveningen naar het advocatenkantoor "De Brauw en Westbroek", inmiddels heet het anders, maar eind jaren tachtig werkte ik daar. Vlak bij kantoor op de Scheveningseweg gingen mijn platte schoenen in m'n tas en mijn hakken eruit en hup aan mijn voeten, zie je het voor je! Dat type kleding staat me nog steeds mooi, maar ik ben toe aan wat anders... maar wát vind ik mooi bij mezelf staan... èn niet onbelangrijk voel ik me kiplekker in! 

Prints, zoals hierboven, heb ik eigenlijk nooit. Die heb ik altijd gemeden, vond het altijd stom staan of ik voelde me er niet lekker in. Dat heb ik ook met roezeltjes, kantjes en pofmouwtjes, wie weet wat ik binnenkort nog uit ga proberen. Het kan aan de printjes liggen, maar ook aan mezelf natuurlijk. Behalve een streepje, ruitje of stipje dan, natuurlijk ton sur ton of een combi met wit, dus ik ben nu zéér gewaagd bezig... De kleur is nog steeds redelijk rustig, vind ik eigenlijk, maar de print....  jaaaaah.... da's wel wennen denk ik zo. Ik heb nog een flinke lap over... Maar ik laat me vandaag niet leiden door het formaat lapje, want anders gebeurt er helemaal niets. Van het restant maak ik een mooi glad jurkje of zo... Op het rokje, zie modelletje hiernaast uit de Knip Mode 2/2011 model 22, maak ik dan een shirtje... als ik het kleurtje blauw kan vinden... maar dat móet denk ik wel lukken. Gewoon een eenvoudig aansluitend shirtje met een driekwartsmouw lijkt me wel wat. Het rokje is uitgeraderd, deze keer in maat 38, en geknipt... 's middags, je had me moeten zien zweven met die schaar boven de stof.... en ineens hup "knip", kon ik niet meer terug. Ik voelde mezelf de drempel overgaan. Na de eerste knip was het over hoor, kan het niet meer aan elkaar plakken, hè. De rokbanen zijn vanavond geplooid, stukje ingestikt en zitten aan de heuppas. Nu moet ik nog de blinde rits er in zetten, de voering, de rok zomen en afwerken met satijnband.... Nou geen slechte score op een avondje tussen de film "De mummy returns" door! 

Alles is UWYH, dus dat is  mooi meegenomen, weer een halve centimeter (!!!) minder stof in m'n kast... schiet lekker op.